Τα έργα που φτιάχνονται σε ένα τόπο φυσικά και ανήκουν στους πολίτες όλης της χώρας. Όμως πρώτα και κύρια πρέπει να εξυπηρετούνται οι κάτοικοι κάθε περιοχής και να λαμβάνουν ανταποδοτικά για τα έργα που επιβαρύνουν το περιβάλλον όπου ζουν.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο η νέα «διαταγή» από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση να έρθουν στην Αιτωλοακαρνανία τα σκουπίδια της Αιγιάλειας ήταν κάτι αναπόφευκτο, δεν μπορεί όμως να συμβαίνει για πάντα. Πάλι στο «και πέντε» φτάσαμε σε λύση ανάγκης και αυτή την έδωσε μια διαταγή να πάνε τα σκουπίδια στα μέρη που έχουν υποδομές, δηλαδή στο Αγρίνιο, τη Βόνιτσα, το Μεσολόγγι, την Ναύπακτο. Οι Πελοποννησιακές πόλεις που είναι στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας έχουν το ίδιο παλαιό πρόβλημα με την υπόλοιπη Πελοπόννησο, τις αντιρρήσεις και τον καθυστερημένο σχεδιασμό. Το καλοκαίρι που πέρασε ήταν πάλι εφιαλτικό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα σκουπίδια της Πελοποννήσου έπρεπε να τα διαχειρίζεται από το 2013 η εταιρεία ΤΕΡΝΑ, μετά από διεθνή μειοδοτικό διαγωνισμό, όμως χρειάστηκαν 5 ολόκληρα χρόνια για να έρθουμε στον φετινό Μάρτιο και να εγκρίνει το Ελεγκτικό Συνέδριο την διαδικασία μετά από συνεχείς προσφυγές. Με διαταγές από το υπουργείο ή την Αποκεντρωμένη Διοίκηση δεν γίνεται προκοπή.
Η Αιτωλοακαρνανία είχε την τύχη να κάνουν ένα πράγμα τουλάχιστον σωστά οι πολιτικοί της στις περασμένες δεκαετίες. Έφτιαξαν ΧΥΤΑ παρά τις αντιδράσεις ή, καλύτερα, επειδή ήξεραν και μπορούσαν να τις παρακάμψουν. Τώρα και στη Πελοπόννησο πρέπει να τρέξουν πριν κορεστούν οι δικοί μας ΧΥΤΑ και επέλθει οικολογική καταστροφή.
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
