Απόδοση τιμών στον εκλιπόντα Βασίλειο Αντωνόπουλο. Αυτό είναι το πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου, το οποίο μάλιστα και εισηγείται ο ίδιος ο δήμαρχος.
Και μπράβο του!
Θα περιμένουμε, λοιπόν, μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα, να δούμε ποιες τιμές θα αποδώσει το Σώμα και πως.
Ας πούμε, όμως, ορισμένες αλήθειες, άσχετα με την απολύτως σωστή και επιβεβλημένη πρωτοβουλία του δημάρχου, που θεσμικά κινούμενος, πράττει το σωστό:
Ο εκλιπών Βασίλης Αντωνόπουλος θα πρέπει να διασκεδάζει πολύ με τις γελοιότητες που βλέπει από εκεί ψηλά. Άνθρωποι που δεν τον πίστεψαν ποτέ, που τον λοιδορούσαν ακόμη, άνθρωποι που τον πολέμησαν και κάποιες στιγμές τον πόνεσαν με τη στάση τους, χύνουν τώρα ποτάμια από μαύρο δάκρυ για την απώλειά του!
Πόση υποκρισία πια…
Και δεν μιλάμε μόνο για τους δακρύβρεχτους επικήδειους και τα όσα κυριάρχησαν τις μέρες αυτές στη δημόσια σφαίρα. Αναφερόμαστε και τον μέσω πολίτη, αυτόν/ην που έπαιρνε το παιδί και το πήγαινε στον γιατρό, που σε αμέτρητες περιπτώσεις παρείχε δωρεάν τις υπηρεσίες του κατανοώντας τη δύσκολη οικονομική συγκυρία (από τα παλιά ακόμη χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν οι σημερινές πολυτέλειες), για να εισπράξει, όταν εκτέθηκε στον πολιτικό στίβο, τη χλεύη πολλών εξ αυτών και για να θαυμάσει την πλάτη που του γύρισαν οι ευεργετηθέντες.
Θα μου πείτε: έτσι δεν γίνεται πάντα;
Όχι. Όχι πάντα. Συχνότατα, ναι, αλλά όχι πάντα.
Το θέμα, όμως, δεν είναι αυτό. Το σε ποια κοινωνία ζούμε, το ξέρουμε όλοι. Αυτό που προσπαθούμε να καταλάβουμε, είναι το γιατί νομίζουν κάποιοι ότι ο νεκρός έχει ανάγκη απ’ τη δική τους δικαίωση….;
Αλλά ακόμη κι αν την έχει, ποιος τους είπε ότι είναι σε θέση να του την προσφέρουν….;
Ας εξασφαλίσουν την εν ζωή δική τους δικαίωση πρώτα. Κι αν περισσέψει χρόνος, μεριμνούν και για τη δικαίωση άλλων. Ζωντανών τε και κεκοιμημένων…
