Το Γερμανικό κράνος που ανήκει στη συλλογή του Νικόλαου Νέστωρ Κουτσονίκα. Στην οδό Γαλάνη βρίσκονταν η αποθήκη των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής, ενώ στη διασταύρωση της με τη Δημοτσελίου το ταχυδρομείο τους.
Είναι πολύ σπάνιο να βρεθεί έστω και ένα κομμάτι του πολεμικού εξοπλισμού των κατακτητών Γερμανών, που κατείχαν την πόλη μας το Αγρίνιο από το 1941-1944. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις όπως στην φωτογραφία που βλέπετε. Το γερμανικό αυτό κράνος λοιπόν έχει τη δικιά του ιστορία που το συνοδεύει:
1943: Οι Γερμανοί έχουν έντονη στρατιωτική παρουσία στο Αγρίνιο. Η Ιταλία ήταν υπό κατάρρευση και η κινητικότητα των στρατευμάτων έντονη καθώς το μέτωπο κατέρρεε. Οι Έλληνες υπέφεραν όχι μόνο από τις πολεμικές κακουχίες, αλλά και από το χαμένο γόητρο λόγω της κατάκτησης τους από τους Γερμανούς το 1941 , ενώ είχαν νικήσει τους Ιταλούς στα Αλβανικά βουνά.
Ακόμα περισσότερο το βαρύ φορτίο της πίκρας σήκωναν Έλληνες αξιωματικοί, οι οποίοι δεν είχαν μόνο να θυμούνται τη δυσμενή τροπή των γεγονότων στην Ιταλογερμανική εισβολή που έζησαν φυσικά από κοντά αλλά και τη Μικρασιατική καταστροφή.
Την αναμέτρηση με τις δυνάμεις του άξονα κάποιοι από αυτούς την ένιωθαν ως ρεβάνς από την ήττα στο Μικρασιατικό μέτωπο με άλλο αντίπαλο βέβαια. Δύο από αυτούς ήταν οι Αγρινιώτες σουλιώτικης καταγωγής, ο Στρατηγός Γεώργιος Κουτσονίκας και ο Ταγματάρχης Νικόλαος Κουτσονίκας, οι οποίοι διακρίθηκαν στους δύο μεγάλους αυτούς πολέμους . Ο δεύτερος διατηρούσε κουρείο στο Αγρίνιο στην οδό Παπαστράτου, για να συμπληρώσει το πενιχρό εισόδημα από την σύνταξή του.
Ένα πρωϊνό λοιπόν του 1943 στο κουρείο του Νίκου Κουτσονίκα φτάνει ένας Γερμανός Αξιωματικός μοτοσυκλετιστής. Αφήνει απ΄έξω τη μηχανή και μπαίνει μέσα στο κουρείο. Με επιτακτικό ύφος ζητά να καθίσει στη θέση για να κουρευτεί, παίρνοντας φυσικά τη σειρά άλλων που είχαν εκεί. Ο ιδιοκτήτης του κουρείου και απόστρατος αξιωματικός τα έχασε, αλλά αντιλαμβανόμενος ότι κινδύνευε η ζωή η δική του και φυσικά των πελατών που ήταν εκεί αναγκάστηκε να κουρέψει τον Γερμανό αξιωματικό. Αυτοί άλλωστε ανά 15 μέρες ξύριζαν σβέρκο και κροτάφους σύμφωνα με τους κανόνες του στρατού τους.
Ενώ λοιπόν ο κουρέας έκανε την αγγαρεία του, ο Γερμανός χάζευε τα παράσημα του και το στρατιωτικό του δίπλωμα που είχε στο κατάστημα. Την ίδια ώρα όμως ένας εκ των πελατών που ανέμεινε στη σειρά του άρχιζε να βρίζει τον Γερμανό αξιωματικό στα ελληνικά, πιστεύοντας ότι ο Γερμανός δεν θα καταλάβει.
Τον στόλιζε με τα ελληνικά κοσμητικά επίθετα και φυσικά καταριώνταν αυτόν, τον Χίτλερ και όλους τους κατακτητές. Για κακή του τύχη όμως ο Γερμανός ήξερε καλά ελληνικά, διότι προφανώς ήταν από εκείνους που πίστευαν ότι στην Ελλάδα θα συναντήσουν την Αρχαία Αρία Φυλή και για αυτό ξόδευαν χρόνο στην μελέτη της ελληνικής γλώσσας και σπουδών.
Όταν ο Γερμανός τελείωσε το κούρεμα του, σηκώνεται πάνω οργισμένος και πάει προς το μέρος του θαμώνα. Σε άπταιστα ελληνικά του λέει αφρίζοντας: » Δεν ξέρω ποιος είσαι, αν ήταν κάποιος άλλος θα σε έστηνε στο απόσπασμα με αυτά που άκουσα. Εγώ όμως εκτιμώντας ότι ήρθα στο κουρείο αυτού του ανθρώπου που συμμετείχε σε πολέμους, όπως κατάλαβα από αυτά που έβλεπα στους τοίχους, κάνω πως δεν το ακούω και φεύγω»
Και στη συνέχεια τον προειδοποίησε: «Σου συνιστώ να πάψεις να βρίζεις ( Γερμανούς) αξιωματικούς γιατί ο επόμενος δεν θα σου χαρίσει τη ζωή». Και έφυγε οργισμένος. Άφησε όμως το κράνος του στο κουρείο, το οποίο δεν γύρισε ποτέ να το πάρει, γιατί προφανώς πολύ σύντομα θα έφευγε από την πόλη του Αγρινίου. Το ερώτημα είναι για το κράνος που έμεινε πίσω στο κουρείο; Το άφησε επιδεικτικά; Το ξέχασε; Μόνο αυτός ξέρει…
Το κράνος αυτό και η ιστορία που το συνοδεύει διασώθηκε ως οικογενειακό κειμήλιο από τον Νικόλαο Νέστωρ Κουτσονίκα, ο οποίος έδωσε αυτές τις πληροφορίες στο agrinionews.gr. Έμεινε λοιπόν πίσω η ανάμνηση του κράνους που έκρυβε την συμπεριφορά ενός Γερμανού αξιωματικού, που φυσικά δεν ήταν ο κανόνας στην βάρβαρη παραμονή τους στην Ελλάδα αλλά η εξαίρεση…
Του Λίνου Υφαντή
agrinionews
