Πρόκειται για δυο παλιά πεζογέφυρα, το Κάτω Νεραϊδογέφυρο και το Πάνω Νεραϊδογέφυρο, τα οποία τα συναντάμε σε μια περιοχή εξαίσιου φυσικού κάλλους, στην Κοιλάδα των Νεράιδων Γιδομανδρίτη.
Σ’ αυτό, εξάλλου, οφείλουν και την ονομασία τους.
Η Κοιλάδα των Νεράιδων, μια πλατανόφυτη περιοχή με πολλαπλά θέλγητρα που εκτείνεται κατά μήκος του Γιδομανδρίτη περί τα τρία χιλιόμετρα από τη θέση Διποταμιά ως τα Μαχαλιώτικα Στενά, προσεγγίζεται μέσω του δρόμου Θέρμο – Κοκκινόβρυση και μπορεί να την απολαύσει κάποιος να ξετυλίγεται σιγά – σιγά σαν αργόσυρτη κινηματογραφική ταινία κατά την πορεία με αυτοκίνητο από τη Διποταμιά, στο 16ο χιλιόμετρο του εν λόγω δρόμου, ως πριν τον Άγιο Θεόδωρο.
Το Κάτω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα, όπως φαίνεται από το μονοπάτι Αμπέλια που οδηγεί από τα Αμπέλια στον εγκαταλειμμένο συνοικισμό Κούρβουλα.
Το Πάνω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα, όπως φαίνεται από το μονοπάτι που οδηγεί από τα Αμπέλια στον εγκαταλειμμένο συνοικισμό Λημέρια.
Το Κάτω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα, όπως φαίνεται από το μονοπάτι Αμπέλια που οδηγεί από τα Αμπέλια στον εγκαταλειμμένο συνοικισμό Κούρβουλα.
Το Πάνω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα, όπως φαίνεται από το μονοπάτι που οδηγεί από τα Αμπέλια στον εγκαταλειμμένο συνοικισμό Λημέρια.
Τα αναφερόμενα γεφύρια έχουν πέτρινα βάθρα και επίπεδους διαδρόμους από μπετό, που αντικατέστησαν κατά τη δεκαετία του 1960 αντίστοιχους ξύλινους διαδρόμους που υπήρχαν ως τότε.
Το πλάτος του καταστρώματός τους είναι περί το ένα μέτρο και δεν διαθέτουν προφύλαξη με κάγκελα. Το γεφύρια αυτά γεφυρώνουν τον Γιδομανδρίτη επί των μονοπατιών – μουλαρόδρομων που ένωναν τους εγκαταλειμμένους σήμερα συνοικισμούς Κούρβουλα και Λημέρια, (τα Κούρβουλα το Κάτω Νεραϊδογέφυρο και τα Λημέρια το Πάνω Νεραϊδογέφυρο), του οικισμού Αμπέλια της Κοινότητας Κοκκινόβρυσης με το κυρίως τμήμα του οικισμού.
Η σημερινή χρήση των εν λόγω γεφυριών σχετίζεται με τις πεζοπορικές διαδρομές στην Κοιλάδα των Νεράιδων που πραγματοποιούνται κατά τη χειμερινή περίοδο, (είτε αναφερόμαστε στη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού από τη Διποταμιά με κατεύθυνση τον Άγιο Θεόδωρο μέσω μονοπατιού που ακολουθεί την κοίτη του ποταμού, είτε στις κάθετες προς το ποτάμι διαδρομές από τα Αμπέλια προς τους συνοικισμούς Κούρβουλα και Λημέρια και την ανατολική πλευρά του Γιδομανδρίτη), καθώς ο όγκος του νερού στο ποτάμι την περίοδο αυτή του έτους δεν επιτρέπει τη δίοδο από αυτό εκτός των γεφυριών αυτών.
Το Κάτω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα, όπως φαίνεται από το ποτάμι. Διακρίνεται η προεξοχή βράχου που χρησιμεύει ως μεσόβαθρο και το πέτρινο βάθρο από την πλευρά του βράχου ενσωματωμένο σε μια εσοχή του βράχου.
Το Κάτω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα, όπως φαίνεται από το ποτάμι. Διακρίνεται η προεξοχή βράχου που χρησιμεύει ως μεσόβαθρο και το πέτρινο βάθρο από την πλευρά του βράχου ενσωματωμένο σε μια εσοχή του βράχου.
Το πρώτο από τα γεφύρια, το οποίο συναντάμε στο κάτω μέρος της Κοιλάδας των Νεράιδων κατά την πορεία από τη θέση Διποταμιά με κατεύθυνση προς τις πηγές του ποταμού, (το επονομαζόμενο γι’ αυτόν τον λόγο Κάτω Νεραϊδογέφυρο), σχηματίζει γωνία από το ένα βάθρο ως το άλλο, ενώ χρησιμοποιείται ως μεσόβαθρο η προεξοχή βράχου που λαξεύτηκε για να ακουμπήσει πάνω της το κατάστρωμα του γεφυριού. Το μήκος του είναι περί τα 10 μέτρα και το ύψος του από την κοίτη περί τα 4 μέτρα.
Το Πάνω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα, όπως φαίνεται από το ποτάμι.
Το Πάνω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα, όπως φαίνεται από το ποτάμι.
Το δεύτερο γεφύρι, το οποίο συναντάμε στο άνω μέρος της Κοιλάδας των Νεράιδων κατά την πορεία από τη θέση Διποταμιά με κατεύθυνση προς τις πηγές του ποταμού, (το επονομαζόμενο γι’ αυτόν τον λόγο Πάνω Νεραϊδογέφυρο), έχει μήκος περί τα 5 μέτρα και ύψος από την κοίτη περί τα 3 μέτρα.
Τα εν λόγω γεφύρια, (όπως ασφαλώς και η περιοχή στην οποία αναφέρονται στο σύνολό της, η Κοιλάδα των Νεράιδων), εντάσσονται στα αξιοθέατα του ορεινού Θέρμου και εκπέμπουν ξεχωριστή γοητεία όλες τις εποχές του χρόνου, ακόμα και τον χειμώνα, όπως μαρτυρούν αναμφίβολα οι προβαλλόμενες χειμερινές εικόνες τους.
Το Κάτω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα, όπως φαίνεται σε στιγμή κατεβασιάς.
Η είσοδος στο Κάτω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα.
Το Κάτω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα, όπως φαίνεται σε στιγμή κατεβασιάς.
Η είσοδος στο Κάτω Νεραϊδογέφυρο χειμώνα.
Ο χειμώνας, εξάλλου, εμπεριέχει πάντα μια μυστηριακή γοητεία, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παραποτάμια τοπία όπως το προαναφερόμενο, όπου, λόγω της απουσίας φυλλώματος στην πυκνή παραποτάμια βλάστηση, αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η γοητεία του γυμνού. Του γυμνού σώματος της σαγηνεύτρας φύσης, που, με τη συνοδεία της μουσικής που εκπέμπεται από την κίνηση του υγρού στοιχείου στην ορεινή κοίτη του ποταμού, πότε πιο ήπια και πότε γρήγορη και βίαιη, μοιάζει σαν να λικνίζεται σ’ έναν διαρκή χορό άλλοτε με ήπια και άλλοτε με γρήγορη κίνηση.
Έναν χορό σ’ ένα μεθυστικό νυχτερινό γλέντι των στοιχείων της φύσης, σαν τα αντίστοιχα των ανθρωποκοινωνιών, τα οποία όμως διαρκούν όσο μία νύχτα και σταματάνε με το γλυκό φως της ημέρας που φέρνει και πάλι την ηρεμία. Μόνο που εδώ, στη φύση, το γλέντι δεν κρατάει μια νύχτα μόνο αλλά πολλές μέρες και νύχτες. Μια ολόκληρη εποχή του χρόνου. Ένα γλέντι με εξάρσεις και υφέσεις, ανάλογα με το πόσο έντονα είναι τα καιρικά φαινόμενα, και το οποίο διαρκεί όσο και ο χειμώνας, ωσότου τα διαδεχθεί όλα αυτά η ηρεμία που θα φέρει η άνοιξη και συνακόλουθα το καλοκαίρι αλλά και η γοητεία του φθινοπώρου και ξαναρχίζει πάλι με τον επόμενο χειμώνα. Και πάλι από την αρχή, πολλές πολλές φορές, χρόνια και χρόνια! Τυχαίο είναι άλλωστε ότι αυτή την περιοχή διάλεξαν οι νεράιδες για κατοικία τους όλο το χρόνο;
Νίκος Κωστακόπουλος
(Εκπαιδευτικός – Δημοτικός Σύμβουλος Θέρμου)
