Οι πατριδοτοπικοί σύλλογοι έχασαν τον προσανατολισμό τους και «σβήνουν», απουσία χρηματοδότησης.
Σε δεινή οικονομική κατάσταση έχουν περιέλθει οι περισσότεροι πολιτιστικοί σύλλογοι του νομού μας, τόσο αυτοί που εδρεύουν στην Αιτ/νία όσο κυρίως οι εν Αθήναις σύλλογοι, οι οποίοι και αποτελούν τον συνεκτικό κρίκο, που ενώνει το κάθε χωριό, τον κάθε δήμο, το νομό μας με τους ανθρώπους του.
Ενδεχόμενο σπάσιμο αυτής της αλυσίδας, θα οδηγήσει σε αποξένωση τους δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες Αιτ/νάνες που διαβιούν σε αστικά κέντρα, όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, ενώ συγχρόνως θα σημάνει μια άνευ προηγουμένου πολιτιστική καθίζηση στην ίδια την Αιτ/νία.
Η συζήτηση που αναζωπυρώθηκε πρόσφατα με αφορμή τις χρηματοδοτήσεις των ΜΚΟ, έρχεται να αποτελειώσει το πατριδοτοπικό κίνημα, το οποίο και είναι το πρώτο θύμα όλης αυτής της ιστορίας. Αδίκως, κατά τη γνώμη μας, αφού το πρόβλημα βρίσκεται αλλού…
Η βιωσιμότητα των συλλόγων και κυρίως των Ομοσπονδιών και της ΠΑΝΣΥ, εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την καλή διάθεση των μελών τους και απ’ την εξαιρετικά περιορισμένη δυνατότητα που έχουν στα χρόνια τη κρίσης, η οποία και ισοπέδωσε τα πάντα. Η οικονομική συνδρομή που παραδοσιακά έδιναν θεσμικοί φορείς, όπως οι δήμοι ή η περιφέρεια, έχει περιοριστεί στη συνδιοργάνωση συγκεκριμένων δραστηριοτήτων κι αυτό με μεγάλη φειδώ.
Στην πραγματικότητα, το πολιτιστικό, πατριδοτοπικό κίνημα, από θεματοφύλακας των παραδόσεων, έγινε ένας απόλυτα εξαρτώμενος επαίτης…, που χάσει τον προσανατολισμό του.
Υπάρχουν, βέβαια, αρκετοί πολιτιστικοί σύλλογοι, που, πέρα απ’ τις ποικίλες πολιτιστικές δραστηριότητές τους, εκδίδουν εφημερίδες μεταφέροντας τα νέα του χωριού και του δήμου στους ετεροδημότες, διοργανώνουν ενημερωτικές εκδηλώσεις και ημερίδες για θέματα τοπικού ενδιαφέροντος, μεσολαβούν για την επίλυση προβλημάτων του τόπου τους, διατηρούν κεντρικό ρόλο στα κοινωνικά δρώμενα. Σύλλογοι που έρχονται να καλύψουν ένα τεράστιο κενό σε ζητήματα ενημέρωσης, παιδείας, υγείας ακόμη, σύλλογοι με παρεμβατισμό και προσφορά σε όλα τα επίπεδα.
Οι περισσότεροι, όμως, έχουν εγκλωβιστεί σε λογικές πανηγυριού και χοροεσπερίδων… Και αδικούν τον εαυτό τους, απαξιώνουν το ρόλο τους, υποβιβάζουν την ίδια την έννοια του πολιτισμού, που επικαλούνται.
Υπάρχουν ταυτόχρονα και οι δεκάδες σύλλογοι «σφραγίδα», αρκετοί εκ των οποίων θυμούνται να δραστηριοποιηθούν κάθε φορά λίγο πριν τις εκλογές, υπηρετώντας τη μια ή την άλλη υποψηφιότητα δημάρχου ή βουλευτή… Αυτή είναι η αλήθεια.
Πρέπει, λοιπόν, να σταματήσουν αυτά και να ξεκαθαρίσει ο χώρος: Ποιος είναι τι και τι κάνει…
Να θεσπιστούν, έστω και ατύπως, αντικειμενικά κριτήρια στην επιχορήγηση των συλλόγων. Και σε κάθε περίπτωση διαφανή! Για όσους το δικαιούνται, για όσους παράγουν έργο.
Και το ίδιο ισχύει, ασφαλώς, και για τους περιβαλλοντικούς συλλόγους, η συνολική εικόνα στους οποίους δεν διαφέρει από αυτή που μόλις περιγράψαμε για τους πολιτιστικούς.
