Χρόνια τώρα - σχεδόν από πάντα - ΟΛΟΙ μας με την πρώτη ευκαιρία αναθεματίζουμε τους Έλληνες, σαν να είναι κάποιες μακρινές εξωγήινες οντότητες, που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα μας και φυσικά ευθύνονται για κάθε λογής δεινό.
Φαντάζουν ως κάποιες απρόσωπες μορφές με προκαθορισμένο ειδεχθή χαρακτήρα. Είναι τεμπέληδες, λαμόγια, λήσταρχοι του δημοσίου, που φοροδιαφεύγουν ανεπαίσχυντα.
Δεν αμφισβητώ τις αφορμές για όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς, αλλά την καθολικότητα και απολυτότητα με την οποία εκφράζονται. Αν ΟΛΟΙ εμείς που κατακρίνουμε, είμαστε οι καθωσπρέπει αμόλυντοι - τότε ΟΛΟΙ οι άλλοι που καταφεύγουν σ’ αυτές τις ακατονόμαστα μεμπτές συμπεριφορές και πράξεις, ποιοί είναι; Εδώ υπάρχει λογικό κενό.
Το ίδιο παράδοξη είναι και η γεμάτη αγανάκτηση φράση “…είναι στο DNA του Έλληνα…!!!”, η οποία δημιουργεί σύγχυση: Εφόσον δηλαδή αποδεχόμαστε ότι είμαστε γνήσιοι απόγονοι των Ελλήνων του παρελθόντος που μεγαλούργησαν, τότε γιατί χρησιμοποιείται αυτή η φράση ως ύβρη; Αν, όμως, πρωτοτυπήσουμε και εκτελώντας σημειολογική αντιστροφή την εκλάβουμε ως φιλοφρόνηση, τότε πού είναι τα δικά μας θαυμαστά έργα;
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, αφού η διαφθορά ήταν διάχυτη και στον αρχαίο κόσμο, με τη διαφορά ότι υπήρχαν ασφαλιστικές δικλείδες που διασφάλιζαν κατά ένα μεγάλο μέρος την ευνομία.
Προσιτότητα σε θέσεις εξουσίας απ’ όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, μικρή διάρκεια διακυβέρνησης, υποχρεωτική εναλλαγή προσώπων στην εξουσία, εξονυχιστικός έλεγχος της ζωής των υποψηφίων, τέλεση κοινωφελών έργων χωρίς κέρδος, απομάκρυνση από την πολιτική σκηνή επικίνδυνων προσωπικοτήτων με τη μέθοδο του «οστρακισμού», κατάσχεση περιουσίας σε περίπτωση πρόκλησης ζημίας του ελληνικού δημοσίου κλπ., κλπ…
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι δεν θα υπήρχε λόγος θέσπισης αυτών των δικλείδων αν η διαφθορά δεν αποτελούσε πρόβλημα και επί αρχαιοτάτων χρόνων. Επομένως, εμείς το ίδιο “προβληματικοί” ήμασταν και τότε όπως και τώρα. Το ερώτημα είναι γιατί με το πέρας των ετών η οριοθέτηση του προβλήματος υπέστη “υπερχαλάρωση”;
Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι εδώ και δεκαετίες ο οκνηρός, μικροαπατεώνας που “φοροαποφεύγει” συνεχίζει να αποτελεί ένα υπαρκτό φαινόμενο σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Πώς θα επέλθει επίλυση του προβλήματος; Αυτοβούλως; Γίνεται ο “εθισμένος” να απεξαρτηθεί μόνος του;
Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε ανάγκη διοίκησης άνωθεν και άρα ούτε ανάγκη ύπαρξης της εκλογικής διαδικασίας. Εξάλλου, οι αυτόκλητοι υποψήφιοι για διακυβέρνηση της χώρας - κάθε φορά - μας δηλώνουν απολύτως ικανοί και αποφασισμένοι για πάταξη της διαφθοράς. Πάταξη ακούμε και πάταξη δεν βλέπουμε!
Μια συμφωνική ορχήστρα - αποτελούμενη από εμάς εν προκειμένω - μεγαλουργεί ή παραπαίει βάσει του ποιος είναι ο μαέστρος. Εμείς - κάθε φορά - τόσο ατάλαντο μαέστρο επιλέγουμε; Αν ναι, γιατί ο “επιχειρηματίας - ιδιοκτήτης” δεν τον απολύει; Αν όχι, οι περγαμηνές του γιατί δεν αποτελούν εχέγγυα για άκρα αποτελεσματικότητα;
Και αν, τελικά, το μοναδικό έγκλημά μας είναι ότι συμβάλλουμε στην πρόσληψή του με την ψήφο μας, τότε και εδώ υπάρχει σοβαρός αντίλογος.
Φανταστείτε ότι είμαστε ακροατήριο σε συνέντευξη υποψήφιου μαέστρου. Το παρουσιαστικό του είναι πειστικό, η γλώσσα του σώματος υποδηλώνει άτομο συγκροτημένο και πολλά υποσχόμενο, ο πρότερος βίος του δεν έχει κάτι το επιλήψιμο, το βιογραφικό του είναι άριστο, οι συστατικές του επιστολές διθυραμβικές και πάνω απ’ όλα θέλει να αναλάβει καθήκοντα “ομαδάρχη” εκουσίως.
Τί αποφασίζουμε; Μα φυσικά…πρόσληψη! Έχει αδιαμφισβήτητα όλα τα προσόντα για ένα τέτοιο πόστο.
Αν, όμως, στο τέλος αποδειχθεί ακατάλληλος λόγω ανεπαρκών ικανοτήτων ή κακόβουλων προθέσεων που θα μπορούσαμε να είχαμε διαγνώσει μετά από έλεγχο 3ου ή 4ου βάθους, λυπάμαι αλλά αυτό είναι αδύνατον να προβλεφθεί και ανέφικτο να εκτελεστεί.
Εδώ, μόνο η θεωρία της σχετικότητας θα μπορούσε να μας βοηθήσει, με μια διαστολή του χρόνου και ένα ταξίδι στο μέλλον!
Γιατί, άραγε, η διαιώνιση αυτού του είδους της «μαεστρίας» από πλευράς προσώπων και συνθηκών - όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε πολλές άλλες - βρίσκει τόσο πρόσφορο έδαφος; Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση…
