Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί ζούμε την κοίμηση ενός προσφιλούς μας προσώπου με συναισθήματα χαρμολύπης, παρά τη γνώση της αιτίας της παρουσίας του θανάτου στη ζωή του ανθρώπου. Η λύπη μας πηγάζει από την συνείδηση, ότι ο θάνατος είναι το τραγικότερο γεγονός στην πορεία του κόσμου και της ανθρωπότητας. Ο πρόσκαιρος χωρισμός της ψυχής από το σώμα είναι το έσχατο από τα αδιάβλητα πάθη του ανθρώπου, που μας κληροδότησε η πτώση, η αμαρτία.
Γι’ αυτό θρηνούμε οι Χριστιανοί. Διότι «φθόνω διαβόλου εισήλθε θάνατος εις τον κόσμον» (Σοφ. Σολ. 2,24) και «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται». Αισθανόμαστε όμως συνάμα χαρά για την εν Χριστώ σωτηρία, διότι μέσα στον θάνατο του Χριστού μας εγκρύπτεται η βεβαιότητα της αναστάσεως και σωτηρίας μας.
Γι’ αυτό θρηνούμε οι Χριστιανοί. Διότι «φθόνω διαβόλου εισήλθε θάνατος εις τον κόσμον» (Σοφ. Σολ. 2,24) και «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται». Αισθανόμαστε όμως συνάμα χαρά για την εν Χριστώ σωτηρία, διότι μέσα στον θάνατο του Χριστού μας εγκρύπτεται η βεβαιότητα της αναστάσεως και σωτηρίας μας.
Ο Σπυρίδων Λαπατάς γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1935 στον Αετό Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας και ήταν το πρώτο παιδί από τα τέσσερα (δυο αγόρια και δυο κορίτσια) του Ιερέως Χρήστου Λαπατά και της πρεσβυτέρας Μαρίας Λαπατά, μιας αγίας γυναίκας κατά τον Μακαριστό Επίσκοπο Εδέσσης κυρό Καλλίνικο Πούλο και όχι μόνο.
Διδάχθηκε τα πρώτα του γράμματα στο Δημοτικό σχολείο Αετού, με δάσκαλο τον αδερφό του πατέρα του Επαμεινώνδα Λαπατά. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Αμφιλοχίας και το 1953 εισήχθη στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ολοκληρώνοντας την πανεπιστημιακή του εκπαίδευση, υπηρέτησε ως καθηγητής της Θεολογίας τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια εκπαίδευση. Εργάσθηκε στο Γυμνάσιο Κατούνας, Αμφιλοχίας, Παραβόλας, Λουτρού ως Γυμνασιάρχης και τέλος στο 3ο Λύκειο Αγρινίου ως Διευθυντής Λυκειάρχης.
Το 1961 παντρεύτηκε την εκπαιδευτικό Μαρία Κοντόβα, κόρη του Ιερέως Σταύρου Κοντόβα και πρεσβυτέρας Σοφίας Κοντόβα, με την οποία απόκτησε δύο κόρες, τη Σοφία και τη Χριστίνα. Στοργικός πατέρας θεοφιλούς οικογενείας με την άοκνη συμπαράσταση της συζύγου του, προσέφεραν τα τέκνα τους στην διακονιά της εκπαίδευσης. Η ευλογημένη οικογένειά του μεγάλωσε με την απόκτηση τεσσάρων εγγονιών και ενός δισέγγονου.
Ως εκπαιδευτικός, αλλά και μέσα από τη διακονία του στην τοπική Εκκλησία, από το ψαλτήρι και ως ομιλητής σε σχολές γονέων και αλλού, καθώς και μέσα από τα κηρύγματα του στις λατρευτικές συνάξεις, γνώριζε τον τρόπο να διοχετεύει μέσω του λόγου του, καθαρό και ανόθευτο το περιεχόμενο της καρδιάς και το φρόνημά του, μεταδίδοντας σε όσους τον συναναστρέφονταν το μεγαλείο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Ελλάδος, κατά το πνεύμα των Πατέρων και των Ηρώων μας. Είχε φοιτήσει στο μεγάλο σχολειό των Αγίων μας!
«Πράος», αλλά και «μαχητής», νηφάλιος παιδαγωγός, αλλά και θερμουργός αγωνιστής θεολόγος, όταν το «κινδυνευόμενον καί προκείμενον» ήταν η Ορθοδοξία και η Ελληνική Πατρίδα. Γι᾽ αυτό είμαστε ευγνώμονες όλοι, διότι μας άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη. Στην ευρύτερη περιοχή του Ξηρομέρου, αλλά και στην πόλη του Αγρινίου, η εκπαιδευτική φυσιογνωμία και το ήθος του αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.
Αν προσέξει κανείς την ιστορία της οικογένειας του Σπυρίδων Λαπατά, θα παρατηρήσει ότι η προσφορά της στο χωριό του Αετού ήταν πολύ μεγάλη. Έδωσε στο χωριό Ιερείς˙ τον παπά-Γρηγόρη και τον παπά-Χρήστο, για ογδόντα χρόνια. Επίσης, έδωσε και δασκάλους τον Επαμεινώνδα Λαπατά και τη Μαρία Κοντόβα-Λαπατά, σύζυγο του Σπυρίδων Λαπατά, για σαράντα και πλέον χρόνια. Ιερείς, λοιπόν και δάσκαλοι από την ίδια οικογένεια! Αν δε λάβει κανείς υπ΄ όψιν του τι ήταν ο παπάς και ο δάσκαλος εκείνα τα χρόνια για το χωριό, θα καταλάβει ποια ήταν η προσφορά της οικογένειας του Σπυρίδωνα Λαπατά στους χωριανούς του. Αυτή δε η προσφορά είχε σαν ανταπόδοση ένα βαθύτατο σεβασμό και μια βαθύτατη εκτίμηση, που απολαμβάνει η οικογένειά του μέχρι σήμερα.
Εκφράζουμε τις μεγάλες μας ευχαριστίες προς το πρόσωπό του, την βαθυκάρδια ευγνωμοσύνη μας για την προσφορά του στον τόπο μας. Ο λόγος του, ήταν μάχη για την Πίστη και την Αλήθεια, αλλά και έκφραση της βαθύρριζης φιλοπατρίας του. Χριστός και Ελλάδα κυριαρχούσαν μέσα στην καρδιά του. Για τα μεγέθη αυτά αγωνίσθηκε και καθημερινά αναλώνονταν.
Θα ζει στη μνήμη μας, αλλά προ πάντων στην καρδιά μας. Στο Μυστήριο των Μυστηρίων, την Θεία Ευχαριστία, θα συναντώμεθα προ του θρόνου του Αρνίου και θα «συναγωνιζώμεθα εν ταις προσευχαίς» (Ρωμ. 15,30)
Αιωνία του η μνήμη!
