Oύτε εγώ μπορούσα να αναπνεύσω μετά τη θέαση του video της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ. Η διαφορά είναι ότι εμείς, μετά από λίγο πήραμε μια βαθιά ανάσα και… η ζωή συνεχίζεται. Όχι για εκείνον όμως.
Ήταν ο πρώτος μαύρος άνδρας που δολοφονήθηκε από λευκό αστυνομικό στις ΗΠΑ; Όχι. Ένα πρόχειρο ξεσκόνισμα της μνήμης ξεπετά κι άλλα ονόματα. Του 22χρονου Όσκαρ Γκραντ που δολοφονήθηκε την πρωτοχρονιά του 2009, του οποίου η ιστορία περιγράφεται στην πολύ καλή ταινία «Μια Στάση Πριν το Τέλος». Του Eric Garner που έπεσε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού γιατί ήταν μαύρος το 2014.
«I can’t breath». Δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Η μόνη φράση που επαναλάμβανε τις τελευταίες του ώρες ο 46χρονος άνδρας, ο συνάνθρωπος μας, όσο ο δολοφόνος του πίεζε επίμονα με γόνατο τον λαιμό του. Όχι απλώς δεν συγκινήθηκε από τις εκκλήσεις του μελλοθάνατου. Όχι απλώς δεν «ξύπνησε» μια έστω εν υπνώσει ανθρωπιά από τα παρακάλια των περαστικών. Όχι απλώς δεν πτοήθηκε από την βιντεοσκόπηση της σκηνής. Είχε χαλαρά το χέρι του στην τσέπη. Μια γλώσσα ενός σώματος κατοικημένου από ένα πνεύμα σαδιστικό, αλαζονικό κι αδίστακτο που εν πλήρει συνειδήσει, αποτελείωνε αργά και βασανιστικά τον κατ’ αυτόν υποδεέστερο μαύρο.
Το κράτος δεν δολοφονεί εν αμύνει. Δολοφονεί χαλαρά, με το χέρι στην τσέπη. Το μάθαμε και από τον Γρηγορόπουλο. Και δεν ξεμπερδεύει κανείς με την κρατική βία και τις δολοφονίες αποπέμποντας απλά από το σώμα τους δολοφόνους. Ειδικά αν ο κυρίαρχος λόγος είναι εμποτισμένος με τόσο ρατσισμό, βία και ματσίλα από τους ίδιους τους ηγέτες τύπου Τραμπ και από την ελίτ που τους στηρίζει.
Δεν θέλω να σκέφτομαι το «I can’t breath» αλλά δεν το αποφεύγω. Είναι που κόβεται ξανά η ανάσα μου, στη σκέψη πως νιώθουμε αδύναμοι να βάλουμε φρένο σε αυτή την κτηνωδία. Τον περασμένο Απρίλιο, αστυνομικός ήταν αυτός που σκότωσε Σύρο πρόσφυγα στην Τουρκία. Κι εκεί κι εδώ και παντού, το κράτος ασκεί βία και δολοφονεί.
Θέλω να σκέφτομαι μόνο πως το κύμα οργής γνωστών και αγνώστων, από τη Madonna έως τον κάθε εξοργισμένο πολίτη, σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου, μπορεί κάποτε να πνίξει τους ιδεολογικούς απογόνους του μπάτσου με το γόνατο στον λαιμό του Φλόιντ και το χέρι χαλαρά στην τσέπη. Θέλω να σκέφτομαι, πως οι συνεργοί του, λευκοί επίσης αστυνομικοί που κοιτούσαν απαθείς θα τιμωρηθούν υποδειγματικά, όχι με την στέρηση μιας στολής κι ενός σήματος. Θέλω να σκέφτομαι ότι τα παιδιά μας, δεν θα χρειαστεί να γίνουν μάρτυρες τέτοιων εικόνων ποτέ ξανά και για κανέναν λόγο.
Επειδή όμως ξυπνώ και βλέπω γύρω μου τον ρατσισμό να αγριεύει, δεν έχω ψευδαισθήσεις. Και το μόνο που μπορώ να απαντήσω στο I can’ t breath του Φλόιντ είναι «Me neither».
Ούτε εγώ φίλε μου.
