Καλησπέρα συγχωριανοί! Από μικρό παιδί όταν έφτανε η εφημερίδα στο σπίτι την ξεκοκάλιζα για να μάθω τα νέα του χωριού. Βαφτίσια, γάμους, σχολικές επιτυχίες παιδιών και πολλά άλλα. Ήταν μια δίοδος επικοινωνίας με το χωριό σε καιρούς που δεν υπήρχε ούτε internet, ούτε Facebook να τα μαθαίνεις όλα σε χρόνο ρεκόρ από τον Κώστα τον Γεωργούλα.
Από τότε όμως είχα την κρυφή επιθυμία να γράψω και εγώ κάποια στιγμή στην εφημερίδα ένα άρθρο (ψώνιο συγγραφέα δεν έχω, να είστε σίγουροι). Δυστυχώς η ευκαιρία δεν προήλθε από κάποιο χαρμόσυνο γεγονός. Αντιθέτως μάλιστα. Αυτή τη στιγμή όμως δεν θα μιλήσω για αυτό αλλά για το γεγονός ότι κατάγομαι από την Χρυσοβίτσα και το Αγρίνιο και το πόσο περήφανος είμαι και αισθάνομαι. Μια υπερηφάνεια την οποία μου μετέδωσε η οικογένεια μου σε όλη την πορεία της ζωής μου και σε κάθε ευκαιρία. Ο μπάρμπα-Θανάσης ήταν από τους πρώτους που με λίγα λόγια, αλλά με αρκετή ουσία –κύριο προσόν και χαρακτηριστικό του- , μας έκανε να αγαπήσουμε αυτό το χωριό. Να το αγαπήσουμε και να το νοσταλγούμε σε καιρούς που η ζωή στο χωριό δεν ήταν διόλου εύκολη. Όχι για εμάς τους πασχαλιάτικους και καλοκαιρινούς επισκέπτες ,αλλά κυρίως για τους μόνιμους κατοίκους.
Νερό, με το σταγονόμετρο. Λίγες ώρες και αυτό όχι καθημερινά. Ο δρόμος προς το χωριό από τον κάμπο ,τα μαύρα του τα χάλια και επικίνδυνα (εκεί η οικογένεια μας έχασε ένα υπεραγαπημένο της πρόσωπο πριν 22 χρόνια σε ένα τραγικό δυστύχημα). Ο κάμπος , γεμάτος προσδοκίες αλλά αναξιοποίητος παρόλες τις εξαγγελίες κατά καιρούς από τους τοπικούς άρχοντες για την σωστή γεωργική εκμετάλλευση που θα είχε ως αποτέλεσμα την τοπική ανάπτυξη και τον τερματισμό του κύματος φυγής από τους συγχωριανούς μας. Όσα και να ήταν όμως τα αρνητικά οι άνθρωποι του χωριού δεν το βάλανε κάτω και τα καταφέρανε με μεγάλους αγώνες. Και το νερό φέρανε (υπάρχουν κάποια σοβαρά προβλήματα σήμερα –ελπίζω να είναι πρόσκαιρα) , και ο δρόμος προς τον κάμπο φτιάχτηκε και ο κάμπος αξιοποιήθηκε σε βαθμό που να μπορείς όμως με μόχθο και πολλή δουλειά να βγάζεις τα ως προ το ζην και να ζεις αξιοπρεπές.
Άξιοι συνεχιστές αυτής της αγάπης και της περηφάνιας για το χωριό ήταν και όλα τα παιδιά του μπάρμπα-Θανάση. Ο καθένας με τον τρόπο του μας έκαναν να ακούμε για Χρυσοβίτσα και να ετοιμάζουμε βαλίτσες . ‘’ Πάμε στο χωριό για Πάσχα’’ μας έλεγαν και εμείς τα αγόρια κατευθείαν σκεφτόμασταν να πάμε να μαζέψουμε τα φρύγανα από τα γύρω βουνά για να κάψουμε τον Ιούδα την Μ. Πέμπτη, τα κορίτσια τη Μ. Παρασκευή να διαλέξουν τα πιο όμορφα λουλούδια από τους κήπους των σπιτιών του χωριού για να στολίσουν τον Επιτάφιο, να βοηθήσουν να καθαριστεί η Εκκλησία του Αϊ Γιώργη και οι μεγάλοι να ψάλλουν το ίδιο βράδυ στην εκκλησία που θα ήταν πλημμυρισμένη από κόσμο. ‘’Πάμε στο χωριό για καλοκαίρι’’ μας έλεγαν και σκεπτόμασταν τις πεντακάθαρες και πανέμορφες παραλίες πέρα απ’ τον Αστακό, τις εκδηλώσεις του Αυγούστου (δημοτικά τραγούδια, λαϊκές βραδιές και αγωνίσματα), αλλά και το ατελείωτο παιχνίδι στην πλατεία του χωριού από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Φοβερές και ανεξίτηλες αναμνήσεις.
Η δικιά μας νέα γενιά λοιπόν, έχει ιερό καθήκον να κάνει το ίδιο. Να μάθει τα παιδιά της τι σημαίνει να είσαι από χωριό. Να τους μάθει τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χαθούν στο πέρασμα των χρόνων.
Αισθάνομαι περήφανος γιατί το χωρίο χωρίς να έχει το κάτι διαφορετικό εκ πρώτης όψεως , θα μπορούσε να σε αφήσει παγερά αδιάφορο. Δεν μπορεί όμως να σε αφήσει αδιάφορο το γεγονός ότι σε αυτό το χωριό που βρίσκεται στη μέση του πουθενά, κατοικούν άνθρωποι τόσο φιλόξενοι, χαμογελαστοί και τόσο κοινωνικοί. Αυτό που μου έκανε εντύπωση από μικρός είναι δύο πράγματα. Πρώτον τα πολλά καφενεία (αναλογικά με τον πληθυσμό) και δεύτερον ότι για να πας από το σπίτι μας μέχρι την πλατεία ήθελες μια ώρα γιατί σταμάταγες σε κάθε αυλή σπιτιού για να συνομιλήσεις με όλους τους συγχωριανούς και να ανταλλάξεις νέα.
Αισθάνομαι περήφανος γιατί όσοι έφυγαν από το χωριό στα δύσκολα χρόνια κατάφεραν - με σεμνότητα, ταπεινότητα και εργατικότητα - να δημιουργήσουν οικογένεια και να κάνουν αυτό που λέμε προκοπή ,βοηθούμενοι αρκετές φορές από συγχωριανούς τους που είχαν βρεθεί και αυτοί στις ίδιες αφιλόξενες μεγαλουπόλεις. Αλλά και όσοι έμειναν έδωσαν τον δικό τους καθημερινό αγώνα δουλεύοντας σκληρά πρώτα με τα καπνά και με τις μετέπειτα καλλιέργειες.
Ένας ακόμα λόγος που αισθάνομαι περήφανος είναι ότι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι δεν σταμάτησαν ποτέ να σκέφτονται το χωριό μας, και ότι κάποια μέρα θα ξαναγυρνούσαν εκεί με τις οικογένειές τους για να τους δείξουν τον τόπο όπου γεννήθηκαν, ανδρώθηκαν ,μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν . Στις ρίζες τους. Γιατί ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει την ιστορία και τις ρίζες του είναι άνθρωπος μισός.
Τέλος θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους τους συγχωριανούς μας που συμπαραστάθηκαν στην οικογένεια μου τις δύσκολες ώρες που περάσαμε αλλά και σε ολόκληρο το συμβούλιο του Πολιτιστικού Συλλόγου ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑΝΩΝ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ ‘’ΤΑ ΚΟΡΟΝΤΑ’’ που είναι άξιο συγχαρητηρίων για την τιτάνια προσπάθεια που καταβάλει όλα αυτά τα χρόνια – με την εφημερίδα , κοινωνικές , πολιτιστικές εκδηλώσεις, κ.τ.λ. – παραμερίζοντας πολλές φορές προσωπικές και οικογενειακές ανάγκες για να ερχόμαστε εμείς κοντά με τους συγχωριανούς μας αλλά και για να συνεχίσουμε να έχουμε αυτήν την ιδιαίτερη σχέση με το χωριό μας. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι είμαστε εδώ σε οποιαδήποτε έκκληση σας.
Ράπτης Θανάσης
Σημείωση: Η οικογένεια Ιωάννη Αθ. Ράπτη συγκέντρωσε και έδωσε στον Σύνδεσμο Χρυσοβιτσάνων
για τις ανάγκες του σε μνήμη του λατρευτού αδελφού,
συζύγου και πατέρα Ιωάννη Αθ. Ράπτη το ποσό των
500 ευρώ το οποίο πρόσφεραν αντί στεφάνου οι παρακάτω συγγενείς:
ΡΑΠΤΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΡΑΠΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ, ΡΑΠΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ, ΡΑΠΤΗΣ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΤΣΙΤΣΙΡΙΔΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ - ΡΑΠΤΗ ΜΑΡΙΝΑ,
ΧΡΙΣΤΙΑΣ ΝΙΚΟΣ-ΡΑΠΤΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ , ΣΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
- ΡΑΠΤΗ ΙΩΑΝΝΑ , ΠΡΟΤΖΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ - ΡΑΠΤΗ ΓΙΩΤΑ,
ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΡΑΠΤΗ ΚΩΣΤΟΥΛΑ, ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΡΓΥΡΗΣ,
ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΑΡΙΝΟΣ , ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΕΛΕΝΗ, ΦΑΡΜΑ-
ΚΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΜΠΟΥΡΧΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΜΠΟΥΡΧΑΣ ΑΘΑΝΑ-
ΣΙΟΣ, ΚΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ,
ΚΟΥΤΣΟΜΠΙΝΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ , ΣΜΥΡΝΑΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
