Οι κάτοικοί της, οι περήφανοι κουρευτάδες των Ακαρνανικών βουνών, γεννήθηκαν πριν τη Σελήνη κι ήταν κι΄αυτοί, απ΄το ισόθεο Πελασγικό γένος, παιδιά του Δία και της Νιόβης, που έφερε πάνω στα δασωμένα βουνά η μαύρη Γή, να γίνουν γένος των ανθρώπων.
Δεν κατακτήθηκαν ποτέ αυτοί οι ορεσίβιοι μακρυμάλληδες, οι γενναίοι στην ψυχή και το σώμα κουρευτάδες των Ακαρνανικώνβουνών, ούτε κι απ αυτούς τους Δωριείς, μιας και δεν έχουν καμιά σχέση με τα ήθη, τα έθιμα και τη θρησκεία τους, καθώς μας λέει ο Γκλότς. (Γουστάβος, ερευνητής της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας) Κι΄αργότερα, το 700 πχ, όταν οι Κορίνθιοι απλώθηκαν στους πρόποδες των Ακαρνανικών βουνών, κτίζοντας πόλεις και λιμάνια, όπως το Ανακτόριο, το Σόλιο και τη Λευκάδα, οι βουνίσιοι κουρήτες, τραβήχτηκαν πιο ψηλά, ζώντας όπως και πριν, τη δικιά τους ζωή. Έτσι, ριζωμένοι στα χνάρια, του τόπου και της παράδοσης, διατήρησαν ανόθευτα, τα ήθη και τα έθιμά τους.
Πάνω σ’ αυτά τα ψηλά οροπέδια των Ακαρνανικών βουνών, οι Κουρήτες, ξεκομμένοι θεληματικά απ’ τον πολιτισμό και δεμένοι στη Γή των πατέρων τους, νοιώθουν πιο πολύ μέσα τους το τραγούδι της Γής, που τους έφερε στη ζωή, και που τους ανήκει δικαιωματικά.
Τα χρόνια πέρασαν..... Ναοί αφιερωμένοι στον Ήλιο και τον Δία, γκρεμίστηκαν…...Ο χριστιανισμός, πήρε τ’ απομεινάρια αυτών των αρχαίων Ναών και τα κανε θεμέλια εκκλησιών.....
Πήρε κι’ απ’ τα τραγούδια τους κάτι απ’ το μακρύ και κάτι απ’ το βραχύ,,, για να ταιριάσει τους τόνους και τα έκανε ψαλμωδίες,,, μα δεν μπόρεσε να βγάλει απ’ αυτούς τους ορεσίβιους, παλιά ήθη κι’ έθιμα, μιας άλλης εποχής, που χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Πήρε κι’ απ’ τα τραγούδια τους κάτι απ’ το μακρύ και κάτι απ’ το βραχύ,,, για να ταιριάσει τους τόνους και τα έκανε ψαλμωδίες,,, μα δεν μπόρεσε να βγάλει απ’ αυτούς τους ορεσίβιους, παλιά ήθη κι’ έθιμα, μιας άλλης εποχής, που χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, σαν πάρει η άνοιξη κι΄ανθίσει ο σφαλαχτός και η αγράμπελη, αφήνουν τα χειμαδιά τους οι Κουρήτες κι’ ανηφορίζουν με τα κοπάδι τους, για τα ψηλά οροπέδια των Ακαρνανικών βουνών.
Εδώ, πάνω στο Βάτο, το Μπούμστο και τη Ψηλή Κορφή, χτίζουν τα γρέκια τους να ξεκαλοκαιριάσουν και ξαναζούν τη ζωή των προγόνων τους, κάνοντας θυσίες, στη μητέρα Γη και στο θεό Ήλιο.
Τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι φεύγουν.
Η μαγεία της παράδοσης, μένει. Όσο ο άνθρωπος, θα βρίσκεται ριζωμένος σε τούτη εδώ τη Γή, θ’ ακούει μέσα του, το τραγούδι της,,,, κι’ όσο οι αόρατες δυνάμεις, του ζωογόνου ήλιου, θα τον ζεσταίνουν,,,, αυτός, ο άνθρωπος, θα του χρωστά μια θυσία, στο λιόγερμα, για στην ανατολή του.
Συνεχίζουμε να παρουσιάζουμε τα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Μπελεσιώτη που μας τα παραχώρησε να τα ανεβάσουμε στο διαδίκτυο για να αναδείξουμε την περιοχή μας.
Σήμερα παρουσιάζουμε ένα από τα καλύτερα, που θα έπρεπε να προβληθεί σε όλα τα σχολεία της περιοχής μας, το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ "Στα Γρέκια του Βάτου" γυρισμένο στα Ακαρνανικά βουνά που μας δείχνει και τον κουρο την εποχή εκείνη.
 |
| Γιώργος Μπελεσιώτης |
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Δ. ΚΟΥΤΙΒΗΣ
