ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Κ.Ο. ΑΙΤ/ΝΙΑΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε. ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΩΝ ΑΙΤ.ΝΙΑΣ ΤΗΣ Π.Ε.Α.Ε.Α. & Δ.Σ.Ε. ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗΣ ΤΩΝ 70 ΧΡΟΝΩΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ (1945-2015)
Τιμάμε τη διήμερη επιθετική και νικηφόρα μάχη της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ κατά των Γερμανών κατακτητών που κατέληξε στην κατάληψη της Αμφιλοχίας.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 27 Ιούλη 2015 στις 8:30 το βράδυ
Στην κ. πλατεία Αμφιλοχίας, στο λιμάνι.
Η Μάχη της Αμφιλοχίας ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιθετικές μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ και κατέληξε στην κατάληψη της πόλης. Η φετινή εκδήλωση στην Αμφιλοχία, μαζί με την εκδήλωση τιμής και μνήμης για τη Μάχη της Γουρίτσας που έδωσε ο ΕΛΑΣ ενάντια στους Γερμανούς κατακτητές στις 10.07.1943 και πραγματοποιήθηκε το πρωί της προηγούμενης μέρας, ήταν ενταγμένες στα πλαίσια της συμπλήρωσης 70 χρόνων από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.
Στο χρονικό της μάχης αναφέρθηκε ο Νίκος Τσάμης, που είχε πάρει μέρος ως δεκαεπτάχρονος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ακολούθησε η κεντρική ομιλία από το Νίκο Μωραΐτη, μέλος της ΕΠ Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ και βουλευτή του Κόμματος. Η εκδήλωση συνεχίστηκε με προβολή βίντεο με θέμα τη δράση του θρυλικού ΕΛΑΣ στο νομό Αιτ/νίας, όπου έγινε ειδική αναφορά σε γεγονότα σταθμούς της εποχής εκείνης: Επίθεση στο σταθμό Αιτωλικού, μάχη Γουρίτσας, μάχη Αμφιλοχίας, μαζικές εκτελέσεις της Μεγάλης Παρασκευής του 1944 στο Αγρίνιο, ομαδική εκτέλεση 59 αγωνιστών στα Καλύβια και εκτέλεση της Μαρίας Δημάδη. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την κατάθεση στεφανιών από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ καθώς και από τα παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ Αιτ/νίας, Λευκάδας και Αιγάλεω και το προσκλητήριο νεκρών – διαβάστηκαν τα ονόματα των 73 πεσόντων αγωνιστών στις 12-13 Ιούλη 1944 και των 16 πεσόντων στη δεύτερη μάχη της Αμφιλοχίας την 01.07.1948.
maxi-amfiloxias-1944.jpg-4Στην ομιλία του Νίκος Μωραΐτης είπε μεταξύ άλλων: «Το ΚΚΕ αποτίει φόρο τιμής σε όσες και όσους έδωσαν τη ζωή τους ή έμειναν ανάπηροι στα πεδία των μαχών και στην παρανομία για τη συντριβή του φασιστικού ιμπεριαλισμού. Στα κομμουνιστικά κόμματα, όπου Γης, που ηγήθηκαν των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Σε όλους εκείνους που πάλεψαν με το όπλο ή με την προκήρυξη, κράτησαν ηρωική στάση στα κρατητήρια και στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Στους αμέτρητους νεκρούς με πρώτο και μεγαλύτερο θύμα τα παιδιά. Στα εκατομμύρια εκείνων που βασανίστηκαν στα φοβερά στρατόπεδα συγκέντρωσης και θανάτου και κάθε χώρο φρίκης, όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έφτασε στο έσχατο σημείο της με την απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης…
Τότε η εργατική τάξη ο λαός μας με μπροστάρη το Κόμμα τους, το ΚΚΕ, έδωσαν τη μάχη συσπειρωμένοι στο ΕΑΜ, το ένοπλο τμήμα του, τον ΕΛΑΣ και τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις. Συνέβαλαν και αυτοί στο μέτρο του δυνατού στην ήττα του φασισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Συνέβαλαν καθοριστικά στην ήττα του φασιστικού ιμπεριαλισμού στην χώρα μας. Τέτοια συμβολή ήταν και η μεγάλη μάχη που διεξήχθη εδώ στην Αμφιλοχία, στης 12-13 Ιούλη του 1944. Κατά την διάρκεια της εκστρατείας των Γερμανών στην Πίνδο (3-22 Ιούλη του 1944), η 8η Μεραρχία του ΕΛΑΣ, εκμεταλλευόμενη την αραίωση της εχθρικής διάταξης στην περιοχή Ηπείρου και Δυτικής Στερεάς, αποφάσισε την άμεση εφαρμογή σχεδίου επιχείρησης κατάληψης της Αμφιλοχίας. Το σχέδιο είχε εκπονηθεί έπειτα από διαταγή και οδηγίες του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Η επιχείρηση άρχισε με ταυτόχρονες επιθετικές ενέργειες κατά της Αμφιλοχίας και των γειτονικών γερμανικών φρουρών στο Μοναστηράκι, Ρίβιο, Κρίκελο κ.ά. Το σχέδιο της επιχείρησης εκτελέστηκε με μεγάλη επιτυχία. Ύστερα από σκληρότατο αγώνα, που πήρε τη μορφή οδομαχιών, η αντίσταση του εχθρού κάμφθηκε. Ο ΕΛΑΣ κυριάρχησε στην πόλη. Οι χιτλερικοί είχαν απώλειες 450 νεκρούς και πάνω από 30 αιχμαλώτους. Πάρθηκαν άφθονα λάφυρα. Καταστράφηκαν 23 αυτοκίνητα και όλο το υλικό που δεν μπορούσε να μεταφερθεί.
Πλοιάρια του ΕΛΑΝ άρπαξαν από γερμανικό πλοιάριο που κατευθυνόταν προς την Αμφιλοχία 5000 νάρκες.
Όμως απώλειες είχαν και τα τμήματα του ΕΛΑΣ. Πάνω από 70 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Σήμερα αυτή η θυσία φαίνεται στα μάτια μας μεγάλη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν υπεράνθρωποι. Έκαναν αυτό που απαιτούσαν οι καιροί. Στάθηκαν στο ύψος του καλέσματος της εποχής τους. Και από αυτή την μάχη την τόσο σημαντική βγαίνει το συμπέρασμα ότι και σήμερα πρέπει να σταθούμε στο ύψος των καιρών μας, και να παλέψουμε για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου, από άνθρωπο. Επίσης η δράση του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ κ.λπ. διδάσκουν ότι κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος, μπροστά σε έναν λαό αποφασισμένο που ξέρει που πρέπει να πάει και τι πρέπει να αφήσει πίσω του. Στην ιστορία όμως πέρα από τα σωστά διδάσκουν και τα λάθη.
Αυτός ο μαζικός λαϊκός αγώνας δεν κατόρθωσε να φθάσει στην τελική νίκη. Το ΚΚΕ, παρά την προσφορά του, δεν ήταν επαρκώς στρατηγικά – πολιτικά προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως αποτέλεσμα της αντιστασιακής πάλης και έπαθλο του λαϊκού αγώνα. Αποσπάστηκε η πάλη ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό – ναζισμό από την ανάγκη της πάλης για την εργατική εξουσία. Οι βαθύτερες αιτίες, απέρρεαν από τις αντιφάσεις που είχε τόσο η δική του στρατηγική όσο και αυτή της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ). Προβλήματα ιδεολογικής και στρατηγικής ενότητας εκδηλώθηκαν σε όλη την πορεία της ΚΔ σχετικά με το χαρακτήρα της επανάστασης, το χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου μετά την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία και τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία. Στην προβληματική στρατηγική των σταδίων, στηρίχτηκαν οι λαθεμένες πολιτικές επιλογές των Συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας, από την ηγεσία του ΚΚΕ, που είχαν επιπλέον το στοιχείο του συμβιβασμού με τις αστικές δυνάμεις.
Ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί να σβήσει την προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος, να κρύψει τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος. Επιχειρούν να χειραγωγήσουν τις νεότερες γενιές, με τη μαύρη προπαγάνδα, να τις υποτάξουν μαζικά στα σημερινά του εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός αποτελεί παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα που τον έφερε η αντεπανάσταση του 1989 – 1991. Αποκρύπτουν ότι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν διέπραξαν μόνο οι δυνάμεις του «Άξονα», αλλά και οι κυβερνήσεις των «δημοκρατικών» αστικών κρατών. Το πιο μεγάλο, μαζικό και ανατριχιαστικό έγκλημα που διέπραξαν οι ΗΠΑ, ήταν όταν έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Ή ο βομβαρδισμός της Δρέσδης. Όμως, τα εργοστάσια της Γερμανίας, όπου οι ΗΠΑ είχαν επενδύσεις, παρέμειναν άθικτα».
