Η δασκάλα μας η Σμαράγδα, ήρθε απ την Κέρκυρα για να μας μάθει τα γράμματα.
Ήπιε όμως νερό απ τη βρύση μας τη Μπροσώρα, αγάπησε το Λόλο το Βρακατσέλη, τον παντρεύτηκε,,, κι έγινε Βονιτσάνα.
Λέγανε τότε, πως όποιος ξένος έπινε νερό απ τη βρύση αυτή, δεν τη γλίτωνε... Μαγευόταν,,, κι έμενε για πάντα εδώ.
Όταν ήρθε και η αδελφή της δασκάλας μας -η Κική- για να την δει, ήπιε κι αυτή νερό απ την Μπροσώρα, αγάπησε τον Γιάννη τον Μπάζα και έμεινε κι αυτή, για πάντα στη Βόνιτσα.
Έτσι η φήμη για το καλό νερό της Βόνιτσας και τη γουρλίδικη βρύση που είχαμε, έφτασε μέχρι την Κέρκυρα και σε λίγο, μας έτυχε και πάλι δασκάλα από εκεί..
Αυτή τη φορά ήταν η Μαρία Κατσαρού, που μίλαγε γρήγορα τα Κερκυραϊκά και μεις τα μικρά, δεν μπορούσαμε να την πιάσουμε.
Σαν μορφωμένη που ήταν, δεν πίστευε στα μάγια και στα ξωτικά, μα όλο και γυρόφερνε τη βρύση,, και τη βλέπαμε να την κοιτάει, απ όλες τις μεριές.
Ήθελε να δοκιμάσει και η ίδια αυτό το νερό και ν αποδείξει πως όλα όσα λέγανε ήτανε παραμύθια, που γύριζαν στη φαντασία του λαού.
Η βρύση αυτή ήτανε πέτρινη θολωτή και είχε δυο μετρά ύψος κι ενάμιση πλάτος.
Μπροστά και καταής, ήταν και μια μεγάλη ημικυκλική πέτρινη γούρνα, για να πίνουνε νερό και τ άλογα.
Η γούρνα αυτή, πρέπει να ήταν πολλά χρόνια εκεί ή να τη φέρανε από κάπου αλλού, γιατί το νερό που ξεχείλιζε ολόγυρά της, την είχε γλύψει και την είχε κάνει λεία και γλιστερή.
Για να πιεις το νερό της βρύσης, έπρεπε να περάσεις τα γύρω λασπόνερα, να ανέβεις πάνω στη γλιστερή της γούρνα και να πιαστείς γερά απ τη μεγάλη κάνουλα, για να την απολαύσεις.
Το πως τα κατάφερε η δασκάλα και σκάλωσε μέχρι εκεί, δεν το ξέρω.
Το βέβαιο είναι πως ο δάσκαλός αγάπησε τη δασκάλα μας ή η δασκάλα τον Δάσκαλό μας κι από τότες, αρχίσαμε και εμείς να κάνουμε μαζί τους ρομαντικές εκδρομές, στα πέριξ της Βόνιτσας.
Τότες κατάλαβα, πως οι περιπλανήσεις μας στα κήπια και στα περιβόλια δεν ήταν κλεψιές, αλλά στη γλώσσα των δασκάλων μας, εκδρομές.
Παντρεύτηκε ο δάσκαλος τη δασκάλα μας και όλα πηγαίναν κατ ευχή.
Όμως με τα χρόνια που περάσαν κι επειδή το κακό είχε παραγινει, το κοινοτικό συμβούλιο με επανειλημμένες συσκέψεις, αντί να καλλωπίσει τη βρύση αυτή, αποφάσισε να την ξηλώσει εκ βάθρων,,, και το έκανε.
Τα γεροντοπαλίκαρα και οι μεγαλοκοπέλες που είχαν απομείνει στο ράφι, ήταν πολλά,,, και στα σίγουρα, έφταιγε η βρύση αυτή.
Βλέπεις εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν πολλοί ξένοι στη Βόνιτσα όπως είναι σήμερα, για να κάνει καθένας την επιλογή του κι από παραπέρα.
www.giorgosbelesiotis.blogspot.gr
