Λοιπόν, τις προάλλες ανέβαινα με το αυτοκίνητο μου για την Κατούνα, από Λουτράκι από εκεί που θα έρχονται οι υποψήφιοι πάλι για τις δημοτικές εκλογές, ήδη ξεκίνησαν, εκεί στις μεγάλες στροφές στην ανηφόρα, βρίσκω ένα κοπάδι με γίδια που λεηλατούσαν ένα ρημαγμένο δέντρο.
Και σένα τι σε νοιάζει ρε; θα μου πείτε (και θα έχετε δίκιο).
Μια γίδα όμως, δεν συμμετείχε στο τσιμπούσι αλλά καθόταν στη μέση του δρόμου, όπως την βλέπετε στη φωτο.
Κόβω ταχύτητα και την φωτογραφίζω.
Βάζω πρώτη και πλησιάζω με το αυτοκίνητο.
Αυτή ατάραχη, (προσέξτε το βλέμμα απορίας «που-το-πάει-αυτή-τώρα» που έχουν οι άλλες γίδες που μια κοιτάνε αυτή και μια εμένα).
Το αυτοκίνητο συνεχίζει να τσουλάει μέχρι σχεδόν να φτάσω μπροστά της.
Με κοιτάει σαν να μην υπάρχω.
Της λέω, εγώ είμαι δεν με γνωρίζεις;
Δεν με θυμάσαι;
Ήμουν με τον ΑΛΕΞΗ στις εκλογές μην αγριεύεις.
Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και κάνω ένα βήμα προς το μέρος της. ........
Ένα δεύτερο να έκανα θα έπεφτα επάνω της.
Τότε μόνο, βαριεστημένα, και χωρίς να μου δώσει σημασία, σηκώνεται και πηγαίνει προς τις άλλες γίδες.
Τι συμβαίνει, μου λέτε;
Τι είπατε στη γίδα ρε παιδιά
