Αναπολώντας τη νιότη μου, των 20 και κάτι, θυμήθηκα πόσο έντονα το μυαλό μου ήταν σε α-συμφωνία με το συναίσθημα για κάποια χρόνια. Ο νους μου…μου έλεγε πως το κόμμα που τόσο αγαπώ έχει κάνει απίστευτες “καφρίλες” και είναι ουσιαστικά μια μεγάλη παρέα που κοιτάει την πάρτη της εις βάρος των πολλών.
Αλλά το αγαπούσα, το συμπαθούσα και όταν κέρδιζε χαιρόμουν.
Συνέχιζε, όμως, το μυαλό μου να μου λέει πως αυτά που νιώθω δε στέκουν στη λογική και πως «οι Άλλοι», οι Αντίπαλοι, έχουν κι αυτοί πολλά δίκια. Όλα εντάξει στη θεωρία, αλλά στην πράξη όταν κέρδιζαν «οι Άλλοι», για μερικές μέρες - σχεδόν άρρωστος - απέφευγα και τις συναναστροφές, γιατί ήμουν εξοργισμένος που τόσοι πολλοί «Άλλοι» δεν καταλάβαιναν πόσο δίκιο είχαμε «Εμείς».
Τα μέτρησα: 4 χρόνια μου πήρε να θεραπευθώ. 4 χρόνια να πάψω να χαίρομαι χωρίς λόγο, 4 χρόνια να μην ταυτίζομαι με το παράλογο. Μα τι δηλητήριο ήταν αυτό? Τί πράγμα είναι αυτό που σε κάνει αντικειμενικά έναν “βαμμένο” οπαδό, του οποίου η χαρά και η λύπη έχουν άρρηκτα συνδεθεί με το κόμμα?
Αργότερα, στα 30 και κάτι, θεωρούσα “άξιους” σεβασμού αυτούς που 15 χρόνια πριν μου είχαν “κλέψει” τα συναισθήματα μετατρέποντάς με σε οπαδό, σε άκριτο χειροκροτητή, φανατισμένο υπέρ τους, για νίκες που εμένα πάντα κακό μου έκαναν στο τέλος. Βλέπετε ήμουν και ρομαντικός ηλίθιος και δεν ήθελα να ανταλλάξω την πώρωση μου με ρουσφέτι ή κάποιο διορισμό τέλος πάντων.
Πώς, όμως, το καταφέρνουν αυτό το θαύμα, πάντα μου διέφευγε!!!
Στο Πανεπιστήμιο έριξα αρκετές εργατοώρες στους υπό-κλάδους της Ψυχολογίας, που ασχολούνται με τα σχετικά φαινόμενα, και κατάλαβα ότι έχει γίνει επιστήμη σοβαρή το πώς να ταυτίζεις τον κόσμο με την πολιτική σου οργάνωση, πώς δηλαδή να χτίζεις πολιτικό branding.
Ποιό αποκούμπι της ψυχής σου δίνει η ομαδοποίηση που σε μετατρέπει σε groupie του όποιου πολιτευόμενου μιας παράταξης? = Μαγεία! + Mυστήριο πραγματικό η διεργασία που σε μετατρέπει σε ψηφοφόρο, χλωρίδα του οικοσυστήματος, όπου κυριαρχούν οι αγέλες των αρπαχτικών.
Οι λίγοι, που ξέρουν το παιχνίδι, ουσιαστικά τρέφονται από την αθωότητα των πολλών!!!
Και πάμε ξανά από την αρχή και ο κύκλος να επαναλαμβάνεται κάθε 3 και κάτι χρόνια στις εκλογές…
Όταν μιλούσε ο αρχηγός, έπιανα τον εαυτό μου να μειδιά με απόλυτη αποδοχή. Βέβαια, παραξενευόμουν πως ό,τι έλεγε μου φαινόταν ΤΕΛΕΙΟ και ΔΙΚΑΙΟ και με τρόμαζε το πόσο καταπληκτικό τύπο τον θεωρούσα.
Εκνευριζόμουν που οι άλλοι τολμούσαν να κατακρίνουν έναν τόσο ευθύ και ειλικρινή άνθρωπο που μόνο το καλό της πατρίδας και του τόπου ήθελε. Και με τίποτα δεν μπορούσα να δεχτώ πόσο τον αδικούσαν «οι Άλλοι» - οι Αντίπαλοι.
Εντάξει … να μην περιγράψω πόσο περιχαρείς νιώθαμε - όλη η οικογένεια και οι κολλητοί - όταν ακούγαμε τις κόρνες, τις επινίκιες, τις διθυραμβικές να σπάνε τα νεύρα των χαμένων!!! Εκεί ήταν η δικαίωση όλης της ταλαιπωρίας και του άγχους των αποτελεσμάτων.
Τις χρονιές, όμως, που κέρδιζαν «οι Άλλοι» το βλέμμα μου δεν έδειχνε πολύ καλά. Ως loser στράβωναν τα πάντα και αισθανόμουν αποτυχημένος που το κόμμα Μου δεν το ήθελε ο κόσμος.
Όλο αυτό με είχε κουράσει, κάτι πήγαινε λάθος… Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι: Η εγγενής μου ανάγκη για ταύτιση με μια ομάδα με έκανε οπαδό.
Ο Οπαδισμός μου με οδήγησε στο να αποστερηθώ την αντικειμενικότητα της σκέψης μου και η αδυναμία μου να αμφισβητώ το κόμμα με έκανε ανελεύθερο.
Το είχαν πει ωραία οι Λατίνοι, οι αρχαίοι, που ήταν και μάστορες του Management: «Ubi dubium ibi libertas» = Όπου η αμφισβήτηση εκεί και η Ελευθερία…
Οι ταυτίσεις, και ειδικά οι πολιτικές, είναι σαν τον πάγκο στο γήπεδο. Όλοι ξέρουμε ότι σε θέτουν εκτός αγώνα, αλλά είναι τόσο καταπληκτικά αναπαυτικός που τελικά ενδίδεις.
Οι ταυτίσεις, και ειδικά οι πολιτικές, είναι σαν το μόνο δροσερό αναψυκτικό στην έρημο. Ξέρεις ότι θα σε διψάσει χειρότερα, αλλά είναι τόσο καταπληκτικά δροσιστικό που είναι αδύνατον να μην υποκύψεις.
Με τα χρόνια παρατήρησα ότι οι πολιτικές ταυτίσεις είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Εδώ άλλοι οπαδοποιούνταν ακόμα και ως προς το σήριαλ που τους αρέσει και άλλοι ακόμα και με τον επαγγελματικό τους κλάδο!
Το έχουμε μέσα μας το μικρόβιο τελικά και ξυπνάει με την πρώτη διαφωνία! Ξυπνάει με το πρώτο τσίγκλισμα του κάθε επιτήδειου.
Μας δίνει ικανοποίηση η φράση“... δεν παν να λένε οι άλλοι…!”, διότι αυτή η αποστασιοποίηση από τους «Άλλους» δικαιολογεί και τρέφει την απενοχοποιημένη στάση ζωής μας!
Κατά το γνωστό ανέκδοτο, όμως, στο τέλος «Εμείς» είμαστε «οι Άλλοι»!
