Νύχτα Αυγουστιάτικη στην παραλία του χωριού μας, το ημερολόγιο δείχνει 26 και το καλοκαίρι συνεχίζει τα στερνά του βήματα προς την πόρτα του φθινοπώρου. Η θάλασσα γαλήνια καθρεφτίζει τον έναστρο ουρανό, που ελλείψει της σελήνης, φανέρωσε τα πιο μακρινά αστέρια.
Κάτω στη Γη, στ' ανθρώπινα, βήματα ακούγονται στα βότσαλα επάνω, ψίθυροι και κουβέντες σιγανές. Δύο σκιές τοποθετούν μερικά ξύλα σ' ένα μικρό σωρό και έπειτα από λίγο, μια σπίθα πέφτει επάνω τους κι εκείνα αρπάζουν, φλέγονται. Φαίνονται τώρα πρόσωπα σ' ένα μεγάλο κύκλο, κοκκινωπά, αντίκρια στις φλόγες. Και η σιωπή κρατά μια στιγμή, παντού απλώνεται, σαν πέπλο που αφέθηκε όλα να τα σκεπάσει. Μα σαν ανέμι φύσηξε ένα άρπισμα μελωδικό, μια αρμονία ανάλαφρη. Μία φωνή ακούγεται, που τραγουδά χροιά κελλαρυστή, κι ο νους πλέον αδειάζει. Και σαν οι νότες λείψουνε και φτάσουνε στο τέλος, ένα χαμόγελο ευχαρίστησης απλώνεται σ' ολόκληρο τον κύκλο. Ο Γιάννης χαμογελά κι αυτός και η Κατερίνα δίπλα του ευχαριστεί σεμνά με τη γλυκιά φωνή της.
Και συνεχίζει η βραδιά αρμονικά. Στους θάμνους οι γρύλοι συνοδεύουν τη μουσική βραδια, και η σελήνη ανατέλει. Όλοι μαζί, φίλοι, γνωστοί, στο ξεπροβόδισμα του καλοκαιριού, όπως και κάθε χρόνο...
Αν ψάξει κανείς το ιστορικό αυτής της μικρής αλλά τόσο αγαπημένης πλέον εκδήλωσης, το ημερολόγιο θα φτάσει στο καλοκαίρι του 2010.
Οι βραδιές στην παραλία μας είναι πάντα ξεχωριστές. Είτε με φεγγάρι ολόγιομο, είτε χωρίς. Είτε με κόσμο και μουσική, είτε με τη μικρή παρέα, τη φωτιά κι ατέλειωτες συζητήσεις. Μια τέτοια βραδιά γεννήθηκε κι η ιδέα του Γιάννη που έσπευσε να τη μοιραστεί με την μικρή αδερφή του.
"Μια νύχτα, με φωτιά, με ζωντανή μουσική, με φίλους, με γνωστούς κι αγνώστους..."
Κάθε 21η του Αυγούστου λοιπόν, (με μοναδική εξαίρεση φέτος) όταν τα πανηγύρια φτάνουν στο τέλος τους και το αυτί ζητά κάτι απαλό ώστε να επανέλθει απ' τις ατέλειωτες βραδιές κλαρίνου, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην παραλία. Από κάθε γωνιά του χωριού ξεκινούν, από την κάθε άκρη, προς τη Λυγιά που καρτερεί και 'κείνη. Όπως και τόσοι φίλοι, που αναβάλλουν και τη φυγή τους ακόμα προς τα αστικά κέντρα, έστω για μία μέρα. Μόνο και μόνο, να ζήσουν μία μέρα.
Είναι η ανάμνηση, όπως λέει κι ο Γιάννης, η ανάμνηση που δημιουργούμε για μας και για όλους. Αυτό που θα μείνει μέσα μας, γλυκό και καθαρό. Η αγάπη γι' αυτό τον τόπο. Για το χωριό, τους ανθρώπους και περισσότερο τους καλούς μας φίλους. Και φυσικά την παραλία. Νιώθω πως μου φωνάζει, πως με καλεί κάθε φορά, ακόμα και στην Αθήνα που βρίσκομαι. Και περιμένω πώς και πώς να έρθει η στιγμή που θα βρεθώ κοντά της. Να της δώσουμε ζωή, όλοι μας, να της χαρίσουμε μερικές από τις στιγμές μας. Να τις μοιραστούμε μαζί της και να τραγουδήσουμε γι' αυτή. Να φτιάξουμε αναμνήσεις που θα μας συντροφεύσουν όσο πιο μακριά στο χρόνο...
Ραντεβού λοιπόν το επόμενο καλοκαίρι, στις 21 του Αυγούστου, στην παραλία μας.
Αν ψάξει κανείς το ιστορικό αυτής της μικρής αλλά τόσο αγαπημένης πλέον εκδήλωσης, το ημερολόγιο θα φτάσει στο καλοκαίρι του 2010.
Οι βραδιές στην παραλία μας είναι πάντα ξεχωριστές. Είτε με φεγγάρι ολόγιομο, είτε χωρίς. Είτε με κόσμο και μουσική, είτε με τη μικρή παρέα, τη φωτιά κι ατέλειωτες συζητήσεις. Μια τέτοια βραδιά γεννήθηκε κι η ιδέα του Γιάννη που έσπευσε να τη μοιραστεί με την μικρή αδερφή του.
"Μια νύχτα, με φωτιά, με ζωντανή μουσική, με φίλους, με γνωστούς κι αγνώστους..."
.JPG)
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΕ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Alexis
Πλαγιά ΖΩ
