Ορεινή Λευκάδα, Δρυοδάσος των Σκάρων: Ο Παράδεισος αυτών που γνωρίζουν…

Ορεινή Λευκάδα, Δρυοδάσος των Σκάρων: Ο Παράδεισος αυτών που γνωρίζουν*…

 Το Ομηρικό Νήιον κατά τον μεγάλο Γερμανό αρχαιολόγο Wilhelm Dörpfeld (Βίλχελμ Νταίρπφελντ). Ο Άθωνας της Λευκάδας κατά τον Αλεξανδρίτη (από τον Αλέξανδρο Λευκάδας) φιλόλογο και ιστοριοδίφη Σπύρο Σούνδια. Μοναδικό στο είδος του σε όλα τα Ιόνια νησιά. Κορώνα στο κεφάλι του νησιού μας, του νησιού της Λευκάδας. Ένα αρχέγονο δάσος που άντεξε στο παρελθόν πολλές κρίσεις, πολλούς πολέμους. Πηγή πλούτου ανέκαθεν για τον τόπο μας. Κι αυτό ισχύει περισσότερο από ποτέ άλλοτε σήμερα. Φανταστείτε τους παραλιακούς οικισμούς της ανατολικής ακτογραμμής του νησιού μας (Νικιάνα, Περιγιάλι, Νυδρί) χωρίς τη σκιά των Σκάρων.

 Να ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νησιού μας. Για το οποίο δεν ακούσαμε να γίνεται καθόλου λόγος στην παρουσίαση της πρότασης του Επιμελητηρίου για το νέο brand του νησιού μας. Ούτε το είδαμε σαν εικόνα καν στο επίσημο και εγκεκριμένο από τον Ε.Ο.Τ. πεντάλεπτο video τουριστικής προβολής του Δήμου Λευκάδας – το δεκάλεπτο δεν έχει πέσει ακόμη στα χέρια μας. Ούτε επίσης είδαμε να γίνεται κάποια αναφορά στο βίντεο αυτό, και στην κατηγορία «Εκκλησίες-Ιστορικές Μονές», στα δυο ιστορικά μοναστήρια που βρίσκονται στους πρόποδές του, τον Αϊ Γιώργη και την Κόκκινη Εκκλησιά.

Το δάσος αυτό επισκέφτηκε χθες ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Θωμάς Καββαδάς μαζί με μια παρέα και παρουσία του προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Αλεξάνδρου κ. Σπύρου Νίκα, με τον οποίο είχε την ευκαιρία να ανταλλάξει κάποιες σκέψεις για το τι μέλλει γενέσθαι, ενόψει και της σημερινής συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου Λευκάδας.

Παρότι η ομορφιά και μεγαλοπρέπεια του βελανιδοδάσους δεν έχει φανεί ακόμη καθαρά την εποχή αυτή, αφού τα ρουπάκια είναι γυμνά και μόλις τώρα ετοιμάζονται να ρίξουν (=να βγάλουν νέα φύλλα), παρότι ο θολός ορίζοντας κάλυπτε χθες σε μεγάλο βαθμό την πολυνησία της Λευκάδας, που άλλες φορές λες έτσι δα να κάνεις το χέρι θα αγγίξεις τα νησάκια της, το τοπίο και η θέαση πάντα εντυπωσιάζουν. Νάτα, ένα-ένα: Σπάρτη, Σκορπιός και Τσόκαρι, Σκορπίδι και Χελώνι, όλα μαζί γινήκανε της Μαδουρής γειτόνοι. Ιδιωτικά τα περισσότερα: του Ριμπολόβλεφ τώρα ο Σκορπιός, η Σπάρτη και το Τσόκαρι, του Λιβανού το Σκορπίδι, του Δούκα το Χελώνι, και των απογόνων του Βαλαωρίτη η Μαδουρή. Και στο βάθος το Μεγανήσι και η Θηλιά (ιδιωτική κι αυτή) και ο Κάλαμος, και από την άλλη μεριά η Άτοκος και ακόμη πιο μακρυά η Ιθάκη.

Ευελπιστούμε η νέα Δημοτική Αρχή να σκύψει στο πρόβλημα, να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις…, γράφαμε τον Ιούλη του 2014, λίγο πριν αναλάβει επίσημα τη θητεία της η σημερινή δημοτική Αρχή. Scripta manent… και δεν το αναφέρουμε για να πολιτικολογήσουμε ή στο πλαίσιο μιας στείρας αντιπολιτευτικής διάθεσης, όπως καμιά φορά άδικα μας προσάπτεται, αλλά απλά για να υπενθυμίσουμε.

Κι οι δεσμεύσεις αυτές, της τωρινής δημοτικής Αρχής, ήταν: 1) Είναι απαραίτητο να προστατευτούν τα δάση … των Σκάρων από μελλοντικούς εμπρησμούς ή φυσικές καταστροφές και να γίνει προσπάθεια αντικατάστασης των κατεστραμμένων δέντρων, ειδικά στο δάσος των Σκάρων που έχει δέντρα, όπως το ρουπάκι και η βελανιδιά, σπάνια στη Λευκάδα. Έχουμε καταθέσει συγκεκριμένη πρόταση στο Δημοτικό Συμβούλιο Λευκάδας για την προστασία και την ανάδειξη των Σκάρων (5/11/2008) η οποία ψηφίστηκε ομόφωνα. Ακόμα περιμένει την υλοποίησή της… (Β2. Προστασία-Ανάδειξη Περιβάλλοντος, σελ. 6). 2) Η ανάδειξη, αξιοποίηση και η προστασία των βιοτόπων του νησιού, περιοχών Νatura, του οροπεδίου της Εγκλουβής, του δάσους των Σκάρων, των αλυκών κ.α (Γ. Τουριστική ανάπτυξη, σελ. 9).

Ανατρέχοντας στη σελίδα, όπου υπάρχουν από τις απαρχές της ακόμη μια πλειάδα άρθρων για το δρυοδάσος των Σκάρων και τους επαπειλούμενους κινδύνους (κάποιοι έχουν εντωμεταξύ εκλείψει, όπως οι προερχόμενοι από την χοιροτροφία), πέσαμε πάνω σε μια ενδιαφέρουσα πρόταση που είχε κατατεθεί από τη δασοπόνο κ. Αναστασία Γαζή, συγγραφέα του βιβλίου «Ένα δάσος θυμάται» (υπότιτλος: «Το δάσος των (Σ)κάρων της Λευκάδος στη νεότερη ελληνική ιστορία (14ος-20ός αι.): Από την επιβλητική θέση του παρελθόντος στην αφάνεια του παρόντος», η οποία θα είναι, όπως ακούσαμε, και καλεσμένη ως εισηγήτρια σε σχετική ημερίδα που διοργανώνεται προσεχώς για το θέμα αυτό στη Λευκάδα.

Η πρότασή της αυτή επικεντρώνονταν στην ανακήρυξη του δρυοδάσους των Σκάρων ως «Μνημείο της Φύσης» για μια σειρά λόγους (ιστορική, αισθητική και περιβαλλοντική αξία, ανάπτυξη του εναλλακτικού περιηγητικού φυσιολατρικού τουρισμού), που κάλυπταν, όπως η ίδια έγραφε, τις προϋποθέσεις των όσων ορίζονται στο άρθρο 4 του Ν.998/1979 (Δες εδώ) «Περί προστασίας των δασών και των δασικών εν γένει εκτάσεων της Χώρας» και του άρθρου 78, Ν.Δ. 86/1969 (Δες εδώ) σχετικά με τη Διαχείριση Εθνικών Δρυμών.

Κλείνοντας να αποσαφηνίσουμε ότι η παρούσα ανάρτηση δεν αποσκοπεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει το εφαλτήριο για μια απηνή δίωξη των όποιων κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Οι λόγοι είναι ευνόητοι και τους έχουμε αναπτύξει και άλλες φορές (ενίσχυση της ντόπιας παραγωγής και σε σχέση με διατροφικά σκάνδαλα λόγω εντατικής εκτροφής αλλού). Γιδοπρόβατα είχαν πάντα οι Σκάροι και δεκάδες χιλιάδες μάλιστα σε άλλες εποχές, όπως επίσης και αγελαδοτροφία – δεν τα προλάβαμε τα γελάδια της Κωστάντως αλλά τα έχουμε ακουστά.

          

* Ο τίτλος είναι «κλεμμένος» από σχετικές αναρτήσεις του Μπάμπη Λάζαρη
kolivas