Κοίτα λίγο γύρω σου.
Σήκωσε τα μάτια από το κινητό, πες καλημέρα στον άνθρωπο που θα σου φτιάξει τον καφέ.
Πες ευχαριστώ σε εκείνον που θα σου κρατήσει την πόρτα του ασανσέρ.
Κοίτα..
Χαμογέλα.
Είναι μερικές φορές που τα πιο απλά πράγματα, δίνουν δύναμη.
Είναι μερικές φορές, που οι πιο δυνατοί άνθρωποι, εκείνοι που νομίζεις πως δεν χρειάζονται τίποτα από εσένα, χρειάζονται απλά και μόνο ένα βλέμμα σου.
Χρειάζονται ένα βλέμμα αληθινό να τους αγγίξει.
Χρειάζονται μια αγκαλιά αληθινή να γίνει για λίγο το καταφύγιο τους.
Χρειάζονται ένα χάδι τρυφερό.
Χρειάζονται ένα “μπράβο”, ένα “συνέχισε”.
Χρειάζονται εσένα..
Ναι, εσένα που μπορεί να μην είσαι πιο δυνατός από εκείνους, πιο ανθεκτικός ή πιο σκληρός, όμως τώρα, έχουν ανάγκη εσένα.
Γιατί το ότι η ζωή τους κλήρωσε να είναι δυνατοί, δεν σημαίνει πως δεν έχουν ανάγκες.
Δεν σημαίνει πως δεν πονάνε, δεν λυγίζουν.
Είναι δυνατοί, δεν είναι άθραυστοι.
Είναι δυνατοί, γιατί κανείς δεν τους έδωσε την επιλογή να είναι αδύναμοι.
Κανείς δεν τους έδωσε την επιλογή να δηλώσουν απόντες στα δύσκολα.
Μην περιμένεις να στο ζητήσουν, δεν θα το κάνουν.
Όχι από περηφάνεια ή εγωισμό.
Απλά δεν ξέρουν.
Έμαθαν να δίνουν, να δίνονται, να σκορπίζονται, να γίνονται αγκαλιά, πλάτη και παρηγοριά, αλλά δεν ξέρουν να τα ζητάνε.
Κι ότι περιμένουν από εσένα, είναι να σηκώσεις τα μάτια τους και να τους κοιτάξεις.
Να μην βολευτείς στο “όλα καλά” που θα σου απαντήσουν.
Να μην μείνεις στην επιφάνεια.
Ναι, αυτό περιμένουν.
Περιμένουν να γίνεις λίγο σαν κι εκείνους.
Όχι δυνατός, άνθρωπος.
Άνθρωπος που θα μάθει να δίνει, όχι ανταποδοτικά, αλλά επειδή το θέλει.
Ξέρεις… τελικά, το πιο δύσκολο, δεν είναι να είσαι δυνατός, αλλά να είσαι άνθρωπος!
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Πηγή: loveletters.gr
