Ο αθλητισμός σε επίπεδο πρωταθλητισμού αποτελεί ένα «δύσβατο» και επίπονο μονοπάτι με στερήσεις και σκληρό αγώνα. Πολλοί δεν αντέχουν τις υψηλές απαιτήσεις. Υπάρχει όμως και μια κατηγορία αθλητών, οι οποίοι, όχι μόνο ξεπερνούν δυσκολίες που για άλλους θα φάνταζαν «βουνό», αλλά καθημερινά δίνουν το δικό τους αγώνα και εκτός γηπέδων.
Ρεπορτάζ: Ναπολέων Παπαδόπουλος
Οι αθλητές με αναπηρία αποτελούν πρωταθλητές της ζωής, καθώς δίνουν το παράδειγμα σε όλους μας για το τι θα πει να παλεύεις και να μην τα παρατάς παρά τις δυσκολίες. Το υψηλότερο «σκαλοπάτι» για έναν αθλητή με αναπηρία είναι η εκπροσώπηση της χώρας του σε Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Το ThessToday.gr αναζήτησε Έλληνες αθλητές Παραολυμπιακών Αγώνων, συζητώντας μαζί τους για το πώς αποφάσισαν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, τα συναισθήματά τους κάθε φορά που φορούν τα «γαλανόλευκα» αλλά και το αν οι εγκαταστάσεις και οι υποδομές στην Ελλάδα μπορούν να εξυπηρετήσουν αθλητές με αναπηρία.
Κάθε συνέντευξη αποτελεί μια διαφορετική ιστορία, η οποία στέλνει πολλαπλά μηνύματα ανθρωπιάς για τον αθλητισμό και συνολικά τη ζωή. Κάθε συνέντευξη πηγάζει από την καρδιά των αθλητών και θα μπορούσε να δημοσιευτεί ξεχωριστά.
Για να είναι πιο εύκολο στην ανάγνωση, αρχικά δημοσιεύονται οι δυο πρώτες συνεντεύξεις της Κέλλυς Λουφάκη και του Δημήτρη Καρυπίδη ενώ στο δεύτερο μέρος θα ακολουθήσουν αυτές του Γρηγόρη Πολυχρονίδη και του Δημήτρη Μπακοχρήστου.
Κέλλυ Λουφάκη – Ξιφασκία με αμαξίδιο
Η Κέλλυ Λουφάκη ασχολείται με το άθλημα της ξιφασκίας με αμαξίδιο. Αποτελεί την πρώτη Ελληνίδα που συμμετείχε σε Παραολυμπιακούς Αγώνες στο συγκεκριμένο άθλημα, λαμβάνοντας μέρος σε αυτούς του Ρίο της Βραζιλίας το 2016 και κατακτώντας τη δέκατη θέση. Το 2018 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο που έγινε στον Καναδά ενώ σήμερα προσπαθεί να προκριθεί στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020.
«Ασχολούμαι εδώ και πέντε χρόνια με το συγκεκριμένο άθλημα. Είχα ένα τροχαίο και έκτοτε ξεκίνησε να ασχολούμαι για λόγους αποκατάστασης. Δεν είχα καμία σχέση με τη ξιφασκία, ούτε με τον αθλητισμό νωρίτερα», ανέφερε χαρακτηριστικά σχετικά με το λόγο που την έκανε να ασχοληθεί με τη ξιφασκία και γενικότερα με τον αθλητισμό.
Μάλιστα παραδέχεται πως στην αρχή της προσπάθειάς ήταν επιφυλακτική ενώ σίγουρα δεν ξεκίνησε με βλέψεις πρωταθλητισμού: «Στην αρχή ήμουν επιφυλακτική λόγω ηλικίας γιατί δεν είχα ασχοληθεί ξανά με τον αθλητισμό. Το δυσκολότερο κομμάτι είναι η αποδοχή της κατάστασης, το να αποδεχτείς την αναπηρία. Προσωπικά δεν μου πήρε πολύ χρόνο να το αποδεχτώ. Βοήθησε πολύ η δουλεία μου αλλά και οι φυσικοθεραπείες που έκανα εκείνο το διάστημα, με το φυσικοθεραπευτή μου να με παροτρύνει να ξεκινήσω. Γενικότερα ήταν δύσκολο να αποδεχτώ το κομμάτι του πρωταθλητισμού γιατί στερείσαι πολλά πράγματα και είναι πολύ κουραστικό».
Για τα συναισθήματά της όταν συμμετείχε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, εκπροσωπώντας την Ελλάδα, η κα Λουφάκη τόνισε πως είναι ανεπανάληπτο συναίσθημα να φοράς τα «χρώματα» της πατρίδας σου: «Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από το να εκπροσωπείς τη χώρα σου. Ειδικά οι Παραολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν την ύψιστη διάκριση. Νιώθω ευλογημένη και περήφανη για όσα έχω καταφέρει μέχρι σήμερα. Μακάρι να τα καταφέρω και για το Τόκιο. Είμαι πολύ αισιόδοξη, αν και το επίπεδο είναι πολύ υψηλό. Χαίρομαι που μέσα από την προσπάθειά μου παροτρύνω άτομα, με αλλά και χωρίς αναπηρία, να ξεκινήσουν να ασχολούνται με τον αθλητισμό».
Σχετικά με τις εγκαταστάσεις και τις υποδομές που υπάρχουν στην Ελλάδα για αθλητές με αναπηρία η Ελληνίδα αθλήτρια ήταν κατηγορηματική. «Γενικά έχουμε μεγάλο θέμα με τις υποδομές. Προσωπικά φιλοξενούμαι σε μια αίθουσα, η οποία δεν είναι προσβάσιμη. Γενικότερα πάντως δεν υπάρχουν υποδομές για ένα άτομο που βιώνει την αναπηρία, όχι να ασχολείται με τον αθλητισμό ή τον πρωταθλητισμό. Υπάρχει δυσκολία ακόμη και για αυτούς που για ένα μικρό χρονικό διάστημα αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα. Όλα ξεκινούν από την Παιδεία μας. Έχουμε μάθει να μη σεβόμαστε το συνάνθρωπό μας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μας πρόβλημα. Όλα ξεκινούν από το σχολείο και το σπίτι», ανέφερε.
Δημήτρης Καρυπίδης – Κολύμβηση (50 και 100 μέτρα ύπτιο)
Ο Δημήτρης Καρυπίδης είναι αθλητής κολύμβησης στα 50 και 100 μέτρα ύπτιο. Η πρώτη του επαφή με την κολύμβηση έγινε το 2012 και έκτοτε, μέσα σε επτά χρόνια, έχει λάβει μέρος σε τρία Παγκόσμια και δυο Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα αλλά και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016. Μάλιστα, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες έφτασε πολύ κοντά στο να ανέβει στο βάθρο των μεταλλίων, καθώς στον τελικό αναδείχθηκε 5ος στα 50 μέτρα ύπτιο και 6ος στα 100 μέτρα.
Για το πώς ξεκίνησε να ασχολείται με την κολύμβηση, και συνολικά με τον αθλητισμό, ο Δημήτρης Καρυπίδης σημείωσε ότι έγινε καθαρά για λόγους βελτίωσης της φυσικής του κατάστασης. «Η πρώτη μου επαφή με το νερό ήταν στα τέλη του 2012. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μπήκα στην Εθνική Ομάδα. Το να ξεκινήσω την ενασχόληση με την κολύμβηση έγινε καθαρά για να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση, χωρίς να έχω αρχικά στο μυαλό μου την αγωνιστική κολύμβηση. Αυτό προέκυψε στην πορεία. Σίγουρα υπήρχαν πολλές δυσκολίες, όταν ξεκίνησα, με πολλές από αυτές να υπάρχουν μέχρι και σήμερα», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Το να έχεις την τιμή να εκπροσωπείς τη χώρα σου σε διεθνείς αγώνες είναι πραγματικά είναι κάτι που θέλει κάθε αθλητής. Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερα να λάβω μέρος σε τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματα, δυο Πανευρωπαϊκά και μία Παρολυμπιάδα, με υψηλές θέσεις σε τελικούς», ανέφερε σχετικά με τις συμμετοχές του σε διεθνείς αγώνες ενώ για τις προσδοκίες του για το μέλλον ο Έλληνας κολυμβητής τόνισε πως στόχος του είναι η συμμετοχή στου Παρολυμπιακούς αγώνες του 2020 στο Τόκιο. «Ήδη έχω “πιάσει” τα όρια πρόκρισης. Μένουν κάποιοι αγώνες ακόμα μέσα στο 2020 για να επιτευχθεί».
Όπως και την Κέλλυ Λουφάκη, ρωτήσαμε το Δημήτρη Καρυπίδη για τις εγκαταστάσεις και τις υποδομές της Ελλάδας, αναφορικά με την άθληση ατόμων με αναπηρία. «Η αλήθεια είναι πως δεν είναι όλες οι αθλητικές εγκαταστάσεις στη χώρα προσβάσιμες και κατάλληλα διαμορφωμένες για ένα άτομο με αναπηρία. Γίνονται βέβαια μεγάλα βήματα. Θέλουμε δουλειά ακόμη. Τα κολυμβητήρια στη χώρα είναι σε καλή κατάσταση. Προσωπικά προπονούμαι σε κολυμβητήριο στην Αλεξανδρούπολη, το οποίο είναι σύγχρονο και με βοηθάει πολύ στο επίπεδο που βρίσκομαι. Νομίζω ότι πρέπει να γίνουν πράγματα και κάποια γίνονται. Η Πολιτεία στηρίζει και κάνει ότι είναι δυνατόν για να μας βοηθήσει στην προετοιμασία», σημείωσε.
Κλείνοντας, ο Έλληνας αθλητής έστειλε ένα μήνυμα σε όλα τα άτομα με αναπηρία, λέγοντας πως η ενασχόληση με τον αθλητισμό αποφέρει μόνο κέρδη και είναι πολύ σημαντική: «Υπάρχουν αθλήματα για τις αναπηρίες όλων των ειδών. Ας ψάξει ο καθένας στο σύλλογο της πόλης του ή της γειτονιάς του, ας δει τι του ταιριάζει για να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Είναι ένα πολύ όμορφο “ταξίδι” είτε το κάνεις επαγγελματικά είτε όχι. Μόνο κέρδος θα έχεις από όλο αυτό. Όποιος το ζει καταλαβαίνει τι εννοώ», ανέφερε.
Ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2017
Ο αθλητισμός σε επίπεδο πρωταθλητισμού αποτελεί ένα «δύσβατο» και επίπονο μονοπάτι με στερήσεις και σκληρό αγώνα. Πολλοί δεν αντέχουν τις υψηλές απαιτήσεις. Υπάρχει όμως και μια κατηγορία αθλητών, οι οποίοι, όχι μόνο ξεπερνούν δυσκολίες που για άλλους θα φάνταζαν «βουνό», αλλά καθημερινά δίνουν το δικό τους αγώνα και εκτός γηπέδων
Οι αθλητές με αναπηρία αποτελούν πρωταθλητές της ζωής, καθώς δίνουν το παράδειγμα σε όλους μας για το τι θα πει να παλεύεις και να μην τα παρατάς παρά τις δυσκολίες. Το υψηλότερο «σκαλοπάτι» για έναν αθλητή με αναπηρία είναι η εκπροσώπηση της χώρας του σε Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Το ThessToday.gr αναζήτησε Έλληνες αθλητές Παραολυμπιακών Αγώνων, συζητώντας μαζί τους για το πώς αποφάσισαν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, τα συναισθήματά τους κάθε φορά που φορούν τα «γαλανόλευκα» αλλά και το αν οι εγκαταστάσεις και οι υποδομές στην Ελλάδα μπορούν να εξυπηρετήσουν αθλητές με αναπηρία.
Στο πρώτο μέρος του ρεπορτάζ δημοσιεύσαμε συνεντεύξεις της Κέλλυς Λουφάκη και του Δημήτρη Καρυπίδη. Σήμερα, όπως σας είχαμε αναφέρει χθες, ακολουθούν αυτές του Παραολυμπιανίκη στο μπότσια, Γρηγόρη Πολυχρονίδη και του Παραολυμπιονίκη στην άρση βαρών, Δημήτρη Μπακοχρήστου.
Επιπλέον στο άρθρο προστέθηκε την τελευταία στιγμή η Θεσσαλονικιά Παραολυμπιονίκης στο στίβο, Στέλλα Σμαραγδή, η οποία με τη σειρά της «άνοιξε» την καρδιά της στο ThessToday.gr.
Γρηγόρης Πολυχρονίδης – Μπότσια
Σίγουρα το μπότσια δεν είναι γνωστό σε όλους. Πρόκειται για ένα άθλημα τακτικής, ένας συνδυασμός σκάκι και μπιλιάρδου. Μόλις τα τελευταία χρόνια ξεκίνησε να «ανεβαίνει» στην Ελλάδα. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό έπαιξε ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης, το σημερινό νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης στο άθλημα. Τέσσερα μετάλλια σε Παραολυμπιακούς αγώνες, ένα χρυσό το 2012 στο Λονδίνο, ένα ασημένιο στο Πεκίνο το 2008, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο στο Ρίο το 2016 αλλά και πολλά μετάλλια σε Παγκόσμιους, Πανευρωπαϊκούς Αγώνες και Πανελλήνιους Αγώνες, είναι κάτι που σίγουρα δε συμβαίνει συχνά ή τυχαία. Ποιο είναι χαραγμένο στη μνήμη του; Φυσικά το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στο Λονδίνο το 2012.
«Το συγκεκριμένο άθλημα ήταν το μόνο με το οποίο η αναπηρία μου μού “επέτρεπε” να ασχοληθώ» αναφέρει ο Έλληνας Παραολυμπιονίκης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012, ο οποίος πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία.
Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης ήταν από την αρχή της καριέρας του συνειδητοποιημένος αναφορικά με το θέμα του πρωταθλητισμού: «Ξεκίνησα έχοντας ως μεγάλο στόχος τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. Παράλληλα προχωρούσα τις σπουδές μου στα Οικονομικά ενώ δούλευα και τα καλοκαίρια αλλά η θέλησή μου για το άθλημα ήταν πολύ μεγάλη. Ήθελα πολύ να πετύχω. Από την αρχή κατάλαβα πως τα πράγματα πάνε καλά, επομένως συνειδητοποίησα πως μπορώ να είμαι στους καλύτερους στον κόσμο».
Το μπότσια έκανε πιο έντονα την εμφάνισή του στη χώρα μας το 2003. Υπήρχαν δυσκολίες ακόμη και στο πιο απλά πράγματα. «Δεν υπήρχε καμία τεχνογνωσία στην Ελλάδα για το συγκεκριμένο άθλημα. Το επίπεδο και ο τρόπος παιχνιδιού των αντιπάλων ήταν πολύ υψηλό. Το κατάλαβα το 2003 στο πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που συμμετείχα για πρώτη φορά και κατέλαβα την 37η θέση. Ήταν ένα μεγάλο σεμινάριο για εμένα. Με τη βοήθεια του πατέρα μου και το νονού μου στον υλικοτεχνικό εξοπλισμό μέσα σε ένα χρόνο κατάφερα να βελτιωθώ», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Για το πώς ένιωσε όταν εκπροσώπησε για πρώτη φορά την Ελλάδα ο Έλληνας αθλητής σημείωσε πως ήταν κάτι το σοκαριστικό ενώ δεν μπορεί να ξεχάσει τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας: «Το 2003 ήμουν σοκαρισμένος, όλα ήταν καινούρια. Δεν ήξερα τι γίνεται. Το 2004 αγωνίστηκα σε μια τεράστια διοργάνωση μέσα στην ίδια μου την πόλη. Ήταν όλοι εκεί! Οικογένεια, φίλοι, συγγενείς και συμφοιτητές βρίσκονταν στις εξέδρες και φώναζαν για μένα. Αυτή την αίσθηση δεν την έχω ξανανιώσει. Ήταν κάτι μαγικό και ονειρεμένο».
Για τις αθλητικές εγκαταστάσεις και τα σωματεία που υπάρχουν στην Ελλάδα για τα άτομα με αναπηρία ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης ανέφερε πως υπάρχουν πολλά σωματεία που μπορούν να βοηθήσουν ένα άτομο με αναπηρία να αθληθεί ενώ για τις αθλητικές εγκαταστάσεις τόνισε πως η χώρα θέλει ακόμη «δουλειά». «Είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο. Υπάρχουν πολλά σωματεία, η Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία ΑμεΑ και η Παραολυμπιακή Επιτροπή. Υπάρχει οργάνωση γενικά. Αν κάποιος καλέσει την Παραολυμπιακή Επιτροπή θα λάβει αναλυτικές οδηγίες για κάποιο σωματείο ή για ένα άθλημα που μπορεί να κάνει. Αναφορικά με τις εγκαταστάσεις θα αναφερθώ στο προσωπικό μου θέμα. Μέχρι το 2012 το μεγαλύτερό μου εμπόδιο ήταν το πού θα προπονούμαι. Έχω περάσει από παντού. Από σχολεία, πανεπιστήμια, κοινόχρηστους χώρους μέχρι να καταλήξω σε γήπεδο που μου παραχώρησε ο δήμος Περιστερίου, τον οποίο και ευχαριστώ. Γενικά οι χώροι προπόνησης είναι από τα μεγαλύτερα θέματα στην Ελλάδα. Είναι δύσκολο να βρεις χώρο προπόνησης που να είναι προσβάσιμος και να έχει τις κατάλληλες συνθήκες», σημείωσε.
Σχετικά με τους μελλοντικούς του στόχους ο Έλληνας Παραολυμπιονίκης ανέφερε πως ο μεγάλος στόχος είναι η παρουσία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο: «Ο μεγάλος στόχος είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο το 2020. Πάντα στοχεύω στο χρυσό μετάλλιο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάτι λιγότερο θεωρείται αποτυχία. Οποιοδήποτε μετάλλιο κερδίζει ένας αθλητής είναι τεράστια επιτυχία», ανέφερε.
Δημήτρης Μπακοχρήστος – Άρση βαρών
Ο Δημήτρης Μπακοχρήστος έκανε ντεμπούτο σε Παραολυμπιακούς Αγώνες το 2016 στο Ρίο της Βραζιλίας, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο. Παράλληλα αυτά τα εννέα χρόνια ενασχόλησής του με την άρση βαρών έχει κατακτήσει χρυσό και χάλκινο μετάλλιο σε Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ο στόχος του για το μέλλον; Να συνεχίσει να «υπηρετεί» τον αθλητισμό.
Σχετικά με τον πώς «ήρθαν» τα πράγματα και ξεκίνησε να ασχολείται με τον αθλητισμό ο Έλληνας Παραολυμπιονίκης ανέφερε πως αρχικά δεν είχε στο μυαλό του τον πρωταθλητισμό. «Ξεκίνησα τον Απρίλιο του 2010. Με παρότρυνε να ξεκινήσω ο προπονητής μου Χρήστος Τριφύλλης. Δεν είχα ασχοληθεί νωρίτερα με τον αθλητισμό, για αυτό ξεκίνησα στην “πλάκα”. Δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερες δυσκολίες στην αρχή της ενασχόλησής μου με την άρση βαρών. Το μόνο πρόβλημα ήταν τα έξοδα της μετακίνησης».
Για την πρώτη φορά που φόρεσε το εθνόσημο σε διεθνείς αγώνες ο Δημήτρης Μπακοχρήστος ανέφερε πως είναι μια ανεπανάληπτη και ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή: «Ένιωσα μεγάλη περηφάνια και συγκίνηση γιατί αγωνίζεσαι με το εθνόσημο. Πόσω μάλλον αν ανέβεις και στο βάθρο. Ανατριχίλα! Όταν σε θαυμάζει ο κόσμος νιώθεις πολύ χαρούμενος».
«Πάνω στο κομμάτι των υποδομών υπάρχει μεγάλη έλλειψη. Ελπίζουμε ότι σιγά σιγά θα φτιαχτούν υποδομές για αθλητές με αναπηρία. Επιπλέον, στο επαγγελματικό κομμάτι οι μετακινήσεις δεν εύκολες και απλές για να μπορέσει να προπονηθεί ένας αθλητής με αναπηρία», τόνισε σχετικά με το πρόβλημα της έλλειψης κατάλληλων υποδομών για αθλητές με αναπηρία στην Ελλάδα.
Κλείνοντας τη συνέντευξη τον ρωτήσαμε για τους μελλοντικούς του στόχους και λάβαμε μια απάντηση που μας εξέπληξε: «Έρχονται οι Παραολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκιο. Πιστεύω πως θα κερδίσω τη συμμετοχή μου. Είναι κάτι που θα γνωρίζω τον Απρίλιο, αφού πραγματοποιηθεί ο τελευταίος προκριματικός αγώνας. Είμαι αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρω. Δεν κάνω ακόμα σκέψεις για το τι θα ακολουθήσει μετά τους αγώνες. Έχω πολλά στο μυαλό μου. Θα συνεχίσω να ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Σκέφτομαι να ξεκινήσω κάποιο άλλο άθλημα».
Στέλλα Σμαραγδή – Στίβος (Αγώνες δρόμου – Άλμα εις μήκος)
Η Στέλλα Σμαραγδή κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη και είναι Παραολυμπιονίκης στίβου, στους αγώνες δρόμων ταχύτητας και στο άλμα εις μήκος. Το 2012 και το 2016 συμμετείχε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και του Ρίο στο άλμα εις μήκος και στα 100 μέτρα. Έχει συμμετοχές σε τέσσερα Παγκόσμια πρωταθλήματα (2011,2013,2015,2017) και τρία Πανευρωπαϊκά (2014,2016,2018) ενώ έχει τρία Πανευρωπαϊκά μετάλλια, δύο ασημένια και ένα χάλκινο, και είναι κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ του άλματος εις τριπλούν της κατηγορίας της.
Για το πότε ξεκίνησε να ασχολείται με τον αθλητισμό η Στέλλα Σμαραγδή ανέφερε πως ήταν κάτι που έγινε σε μικρή ηλικία: «Η ενασχόληση µε τον αθλητισμό ξεκίνησε από μικρή ηλικία αλλά ο στίβος µε κέρδισε στα 10 µου έως σήμερα. Δεκατέσσερα χρόνια μετά συνειδητοποιώ ότι είναι κάτι πρωτόγνωρο για ένα παιδί να του δίνεται η δυνατότητα να δοκιμάσει πολλά διαφορετικά αγωνίσματα και να εξελίσσεται μέσα από αυτά ως αθλητής αλλά και ως προσωπικότητα. Ειδικά ως άτομο µε αναπηρία µε ωφέλησε τόσο σωματικά όσο και ψυχικά».
Σχετικά με το πώς ένιωσε την πρώτη φορά που εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνείς αγώνες η Θεσσαλονικιά αθλήτρια σημείωσε πως ήταν εμπειρία ζωής: «Πρώτη φορά που εκπροσώπησα την Ελλάδα ήταν το 2009 σε ένα μίτινγκ στην Τυνησία αλλά χαραγµένη για μένα είναι η πρώτη µου συμμετοχή σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Α/Γ ΑµεΑ το 2011 στη Νέα Ζηλανδία. Ήταν εμπειρία ζωής γιατί ήμουν μόνο 16 και έκτοτε αποφάσισα πως θα κάνω πρωταθλητισμό και θα κυνηγήσω τη συμμετοχή µου σε Παραολυµπιακούς Αγώνες», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Η Στέλλα Σμαραγδή δεν άφησε ασχολίαστο το θέμα των αθλητικών εγκαταστάσεων για άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα, λέγοντας, όπως και οι υπόλοιποι αθλητές, πως υπάρχει ανάγκη αναβάθμισης. «Στην Ελλάδα υπάρχει σοβαρή ανάγκη αναβάθμισης των υποδομών που αφορούν τη δυνατότητα άθλησης ατόμων µε αναπηρία. Βεβαίως και υπάρχει σημαντική πρόοδος σε θέματα αθλητισμού των ΑµεΑ τα τελευταία χρόνια αλλά η προσβασιµότητα είναι κάτι που απασχολεί ακόμα έντονα την χώρα µας».
Τέλος, η Ελληνίδα αθλήτρια τόνισε πως είναι ο μεγάλος στόχος είναι η συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020: «Αρχικά στοχεύω να ολοκληρωθεί η φετινή σεζόν µε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ντουμπάι (7-15 Νοεμβρίου) όπου θα αγωνιστώ στο άλμα εις μήκος. Μετά θα ακολουθήσει σκληρή προετοιμασία µε πίστη , θέληση και πείσμα για να βρεθώ για 3η φορά σε Παραολυµπιακούς Αγώνες. Φυσικά ενδιάμεσα υπάρχει και το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, όπου θέλω να είμαι παρούσα», σημείωσε.
σ.σ. Η παράθεση των συνεντεύξεων γίνεται με τη χρονική σειρά που πραγματοποιήθηκαν. Ευχαριστώ ξεχωριστά τον κάθε αθλητή για τις όμορφες συζητήσεις.
thesstoday.gr
