Φωτογράφος στα παιδικά μου χρόνων ήταν ο Θόδωρος Αποστολόπουλος ή "Φάκιας" στον οποίο χρωστάμε όσες φωτογραφίες έχουν απομείνει, ανάμνηση απ τα παλιά.
Ήταν ένας ακούραστος επαγγελματίας, και τον έβρισκες εκεί που δεν τον περίμενες.
Θα έλεγα πως ήταν, ένας ρεπόρτερ της εποχής μας.
Αν και ερασιτέχνης, είχε έμφυτη την αισθητική του κάδρου και η φωτογραφίες που μας άφησε, είναι πραγματικά αριστουργήματα.
Πρωτοεμφανίστηκε σαν επαγγελματίας γύρω στα 1946 με 47 με μια φωτογραφική μηχανή Agfa 6x9 και αργότερα είχε και μια Kodak 6x6.
Πιστεύω πως ασχολήθηκε με την φωτογραφία, γιατί ήταν βοηθός προπολεμικά στο φαρμακείο του Κουρκούτα και ήξερε από συνταγές, ζυγίσματα και χημικά.
Η παρασκευή της εμφάνισις τόσο του αρνητικού φιλμ όσο και του θετικού, έχει τα μυστικά της και θέλει τέχνη και μεράκι για να αποτυπώσεις την εικόνα, πάνω στο χαρτί.
Τα εκτυπωτικά εργαλεία την εποχής αυτή ήταν όχι μόνο σπάνια, αλλά και πανάκριβα.
 |
| Γράφει ο Γιώργος Μπελεσιώτης |
Δηλαδή μετά την εμφάνιση και στερέωση του αρνητικού που είχε διαστάσεις 6χ9 ή 6χ6 εκατοστά, το έβαζε κάτω από τζάμι και με τη βοήθεια του ήλιου, εκτύπωνε στο θετικό ορθοχρωματικό χαρτί την εικόνα, που μετά την εμφάνιση και στερέωσή της, μας πουλούσε.
Ήταν όμως καλλίτερος από εμένα γιατί και πήρα είχε και έγχρωμες φωτογραφίες έβγαζε με χημικά δικής του επινόησης, που εγώ δεν τα ήξερα.
Μια μέρα το καλοκαίρι του 1949 με βρήκε στο Μοναστηράκι και με έστησε στο ποταμάκι της νεροτριβής λέγοντάς μου.
-Θα σου βγάλω τώρα μια έγχρωμη φωτογραφία για να με θυμάσαι και μου τράβηξε την έγχρωμη φωτογραφία
Την παρουσιάζω εδώ, γιατί τότε δεν υπήρχε ακόμη το έγχρωμο φιλμ.
Στην αγορά κυκλοφόρησε μετά από μια δεκαετία.
Έγχρωμο φιλμ, τραβούσαμε μετά το 1964 μόνο για ξένες τηλεοράσεις.
Το 1970 τράβηξα έγχρωμο ντοκιμαντέρ, τον πρώτο Η/Υ (ηλεκτρονικό Υπολογιστή) Δοξιάδη, που ήρθε στην Ελλάδα.
Ήταν ένα πελώριο μηχάνημα, που έπιανε χώρο δύο δωματίων και όταν δούλευε, νόμιζες πως είσαι στο νερόμυλο του Καλογεροπάνου.
Αναφέρω και τους δυο (Φάκια και Η/Υ ) για να μείνουν στην ιστορία.
Είναι κρίμα που χάθηκε το αρχείο του φωτογράφου μας του Φάκια
και ευτύχημα ότι απέμειναν στα χέρια του καθενός μας, αναμνηστικές φωτογραφίες προσώπων, πραγμάτων και τελετών, που ανεβάζοντάς τες σήμερ, γίνονται γνωστές, στο πλατύτερο κοινό.
